We gaan ervan uit dat de riekende visie van columnist Waarman hout sneed op het moment van plaatsen op 6 februari jl. Ga maar na: Omroep DitIsTwee stuurde een verslaggever op pad die, gewapend met camera en microfoon in de jeneverstad poolshoogte ging nemen en mensen, al-dan-niet hondenbezitter, naar hun mening vroeg.

De antwoorden waren eensgezind. Niemand die de bruine bolussen of, indien er al iemand zijn zolen ongewild had opgezet, de bruine vlek een aanwinst vond voor de stad. ‘Het is asociaal,’ vond iedereen. ‘Je kunt het dat dier niet kwalijk nemen. Het baasje wel.

Kwestie van zakje bij je steken en de warme dampende tweedehands maaginhoud oppakken en in de daarvoor bestemde dichtstbijzijnde prullenbak deponeren. Dat is alles.’

De Schiedamse Louise Melchers, zoals vaak gewapend met haar eigen camera zonder microfoon, trok erop uit en vond een alleraardigst initiatief. Bestaande uit een bordje waarop te lezen valt Doe me een lol, ruim op die drol gelardeerd met een aantal plastic zakjes. Net een echt toilet hoopt de uitvoerende dat dit kleine stukje natuur voortaan verschoond zal blijven van hondendrollen.

Niet alleen is het geen gezicht en een gebrek aan fatsoen, maar zodra de zon langdurig schijnt en de temperatuur oploopt tot zomerse waarden stinkt het als een (spreekwoordelijke) bunzing.

Dus: Doe alle Schiedammers en Vlaardingers een lol en ruim op die drol (*). Kleine moeite, groot plezier.

(*) Noot
Geldt uiteraard ook in andere dorpen, steden en  enclaves.

Tekst
Waarman

Fotografie
Louise Melchers