Ik leerde Ben kennen rond 1975. Toen als barkeeper bij Café ’t Hoofd om hem niet veel later te tegen te komen als eigenaar van Café de Arepol. Midden in de VOP-woonwijk, aan de Prins Hendrikstraat, begon hij een razend en veelal met jongeren gevuld populair café dat nog steeds bij vele Vlaardingers, die nu meest zestigplus zijn, een warm plekje in het hart heeft. ‘De eerste week had ik één klant,’ zei Ben meer dan eens. ‘Dat was een man die zijn hondje aan het uitlaten was en vluchtte voor de regen.’

Hij leerde er Joop van den Ende kennen. ‘Toen nog eigenaar van een feestwinkel en beginnend manager van Bassie en Adriaan zat hij dagenlang aan de bar met een bak koffie en een zak kwartjes voor de telefoon.’ De Arepol was niet alleen café; het bekleedde ook de functie van buurthuis. Vele liefdes zijn er ontstaan. Talloze optredens waren er in de tot bar omgebouwde huiskamer. Artiesten als Anita Meyer en Margriet “House for Sale” traden er op. Omkleden in het petieterige keukentje was een van de emolumenten waar je vandaag de dag niet meer mee wegkomt. Toen was dat charme.’

De Arepol nam een eigen lied op en er verscheen met grote regelmaat een eigen krant. Daarna, ik geloof in 1983, begon Ben, toen met zijn vrouw Ineke van der Burg, Café d’Oude Stoep. Daar organiseerde hij veelal op dinsdagavond schrijvers- en dichtersavonden. Grote namen als Simon Vinkenoog, Johnny “The Selfkicker” van Doorn en Jules Deelder; allemaal traden ze er weleens of vaker op. Los nog van (beginnend) artiesten als De Berini’s, Het Groot Niet te Vermijden Show en Dansorkest, Frédérique Spigt en onze eigen Jack in the Box … er was voor iedereen een podium.

Die tijd was hij ook manager van Wally Preyll en Jan en John. Met hen struinde overal festivals af. Niet zelden met Veronica het land in.

Nadat hij de Stoep overdeed aan Gerard de Boer en Goof Ouwens trok Ben richting Rotterdam. Die periode staat mij niet helder voor de geest, anders dan dat hij eens twee weken Herman Brood te gast had. Ben: ‘Dat was geen feest. Herman toiletteerde uitbundig. De uitwerpselen zaten tot aan het plafond. Ook kwam ik eens thuis en toen had hij over de gehele kamermuur, die een meter of tien lang was, een schilderij gemaakt. Dat heb ik in mijn drift, het appartement was gehuurd, direct over laten schilderen. Daar heb ik achteraf spijt van.’

In zijn jonge jaren was Ben ook diskjockey in wat nu Flynns is. Ben beleefde er gouden tijden: ‘Veel naar Antwerpen om de nieuwste importplaten te halen. Dat zorgde voor veel toeloop en volle dansvloeren.’ Ook in de jaren zeventig toog Ben naar Spanje. Plaatjes draaien, barkeepen en mensen naar binnen lokken in Moefgaga. Ben lachte naar het leven en het leven lachte volop terug.

In tussenliggende jaren organiseerde Ben van alles en nog wat in Vlaardingen. Van sportgala’s tot spraakmakende talkshows en van het Horecavoetbal tot aan het pushen en inaugureren van nachtburgemeester Leo IJdo. Ja, wat organiseerde hij niet.

Dat zijn dochter Jessie Jazz in 2015 tot Miss Nederland werd gekroond roerde hem tot tranen toe. Dat zijn zoon Dennis een mooie carrière heeft als verfkenner vervulde hem met trots. Dat Nicoline zijn tweede vrouw is geworden gaf hem een werkelijk warm gevoel en hij wist: ‘Ik ben thuis.’

Rond de laatste eeuwwisseling startte hij met wapenbroeder Jan Groeneveld de Salon aan de Oosthavenkade. Ook hier veel drukte en ruimte voor andere dingen als cabaret, Vlaardingen Undercover en een nog altijd gevulde alternatieve ideeën-pot. Ben was altijd aan het verzinnen. Die nimmer aflatende stroom aan plannen maken heeft hem tot de dag van vandaag beziggehouden. Hij zocht en vond in het VV2000/LV van Leo ten Have een politiek strijdmakker. Later stapte hij over naar ONS.Vlaardingen omdat hij daar naar zijn idee meer ruimte kreeg zijn stadswaardige ingevingen te uiten. Zijn laatste wapenfeit dateert van 2 november. Op die dag werd in een ijskoude Peperstraat/Peperstraat de door hem zo gewenste verlichting ontstoken. Hierover zei hij: ‘Moet je zien wat een verschil. Dat is toch gezellig zo. Lijkt wel Charles Dickens.’ Van het Sprijpand tot aan de door hem zo verfoeide brug, met vier palen waarop flakkerden drolletjes, tussen Liesveldviaduct en Schiedamseweg, een ouderwetse muziektent in ‘t Hof … hij had talloze ideeën. Laat Vlaardingen hem eren door er minstens één uit te voeren en aan hem op te dragen. Want: hoe controversieel soms en lak hebbende aan conventies … één ding was altijd duidelijk: Zijn hart was Vlaardingser dan zelf gevangen haring, ijzerkoekjes, ijsmoppen en Schelvispekel samen.

Ben Vuijk: bedankt voor je fantasieën en dat we die op grote schaal hebben mogen delen. Met dit bescheiden overzicht hopen we Ben enigszins recht te hebben gedaan.