Ton Lebbink schudde zijn hoofd. Er liep water uit zijn oren. Daarop pakte hij een handdoek en begon zich af te drogen. Hij kreeg visioenen van Alfred Hitchcock en de bekendste cinematografische douchescene ooit. Hoe vaak hij Psycho had gezien? Het was hem ontschoten. Iedere keer als hij - thuis of elders - onder de gemalen strengetjes rastawater stapte, lekker warm: hij had niets met kippenvel, anders dan door spanning, moest hij aan de laatste ademtocht van Janeth Leigh, die eigenlijk Jeanette Helen Morrison heette, denken.