VLAARDINGEN - Waarman zat op een terras. Het weer gaf daar alle aanleiding toe. Een vliegende kraai, zo had hij geleerd, vangt altijd wat en thuiszitten was meer iets voor koude, regenachtige dagen. Gewapend met een Jupiler, die nog maar twee weken de tap zou sieren omdat er zo nodig Leffe Blond op moest, genoot hij van de zon toen er een straf meisje bij hem aanschoof.

Waarman zag
een bal gehakt
een wethouder
zijn hoofd geknakt

Waarman is heel wat gewend. Als columnist zoekt hij altijd de scherpe kantjes op om stadse meningen te duiden. Soms zijn die randjes zo scherp dat lezers en (zelfbenoemde) slachtoffers protesteren. In dat geval spreken we van een geslaagde column.

VLAARDINGEN – ‘Het is me wat met die burgervaders in Vlaardingen,’ bulderde de man in een etablissement dat daar niet van gediend was. Herrie in de tent? Prima, maar niet hier luidde hun lemma. Waarman, die naast de oudere baas aan de toog Jupiler (zolang het nog kon en er geen Budweiser voor in de plaats kwam) dronk viel haast van zijn kruk.

VLAARDINGEN - ‘Je kunt je nek normaliter maar eenmaal breken,’ sprak een keurig heer op de bar van een alcohol schenkende nering mét vergunning. ‘Toegegeven, ze - die medische wonderen - kunnen steeds meer, maar een goed gebroken nek is meest fataal alvorens de operatietafel ook maar is bereikt.’

VLAARDINGEN - Een tijdlang ging het goed. Straten, pleinen, stoepen en zelfs parken waren nagenoeg poepvrij. Gevrijwaard van hondendrollen, welteverstaan. Wie een hond had ging meest “gewapend” met een zakje een drietal keer per dag de deur uit voor het welbekende rondje met de gedomesticeerde trouwe viervoeter. De één klein en de ander groot verschilden de bekende drollen navenant van grootte en volume.

VLAARDINGEN (nergens anders) - Waarman kreeg vandaag de Nieuwe Evenementenvisie van de gemeente onder ogen. Een briljant stukje denkwerk. Applaus klatert door de straten. Op pleinen wordt feest gevierd. Langs de waterkant mogen meest buitenlandse zeevarenden zich laven aan een enthousiast dansende mensenmenigte in en rond het Delta Hotel. Gekte maakt zich meester van alle inwoners.

Altijd onverwacht dwarrelt er eens in de zoveel tijd een ongeadresseerd papierwerkje vanuit de horizontale brievenbus richting platgetreden kokosmat. Door geen regelmaat gehinderd komt dit circa twintig pagina’s (wel altijd een even aantal, dat is een papieren wet en met een glossy hart) tellende curieus A5-formaat altijd als geroepen. Zeker in deze tijd, waarin vermolmd nieuws de schijntoon voert, een literaire oase in leesland.

Je hebt het vast wel eens gezien, in een documentaire over keizerpinguïns. Het is een fascinerend verschijnsel. Om zichzelf en elkaar te beschermen tegen de bittere kou staan ze dicht opeengepakt in concentrische cirkels. Een beetje als een mandala, maar dan met veren. Iedere zoveel tijd schuifelen ze een rondje verder naar binnen, en van binnen weer naar buiten. Zo hebben ze het steeds maar kort koud. De pinguïn in het midden is heel even de allercomfortabelste, meest gekoesterde vogel van de wereld.

Midden in een vergadering verlaat de wethouder de raadszaal. Wakker geschud door een plotselinge realiteitszin dat zijn uitspraken en megalomaan gedrag hem op een dag in een kwaad daglicht stellen, laat hij de chaotische stad achter zich en vertrekt nog diezelfde avond met de metro van Vlaardingen naar Den Haag.

De dag waarop het leven zich in 2025 opnieuw aandiende kan zomaar de start zijn van een tijd waarin niets meer is als ervoor. Het begon als vanouds met veel geknal en Bengaals moois. Rond een uur of drie sloeg de jeugdige verveling toe en werden de ramen van een aantal abri’s tot geschiedenis gebombardeerd.

Waarom altijd maar dat liegen? Waarom niet gewoon eens tegen dat stemvee, die burgerlijke anonimici die het vierjaarlijks gemeentepolitieke-Toto-formulier naar vriendschappelijke rato hebben ingevuld, zeggen: ‘Jullie hebben gelijk. De straten zijn ongelijker dan de borsten van Linda en Geraldine en honderden nieuwe woningen zonder parkeerplek is onhaalbaar en dom.’ En: ‘Het riekt hier naar de misdaad als na een flatulentie veroorzakende bonenschotel als bijvoorbeeld Chili Con Carne.’

Waarman kuierde door de stad. Buiten gebeurt het en een vliegende kraai vangt altijd wat. Al is het maar politiek nieuws. Het was fris. De zon probeerde zich door het nevelige wolkendek heen te priemen. De zomerse koperen held had het moeilijk. Alle opwarmingsheisa van de aarde ten spijt.

VLAARDINGEN/SCHIEDAM/MAASSLUIS - Er heerst grote paniek onder zzp’ers en hun opdrachtgevers. Op 1 januari 2025 eindigt het zogenoemde handhavingsmoratorium (mooi woord voor Scrabble trouwens). Vanaf die datum gaat de Belastingdienst weer controleren op schijnzelfstandigheid. Opdrachtgevers van zzp'ers kunnen dan weer naheffingen en boetes krijgen als blijkt dat de zzp’er eigenlijk gewoon een werknemer is.

Tot Vlaardingen spreekt nu Waarman. Politici opgepast. Ik ben van nature een aardige jongen. Ach, de ene organiseert zomerse feesten en de ander vult ook zo zijn zakken, nummer drie vertrekt met de noorderzon naar het zuiden en de vierde drinkt als een olifant.

VLAARDINGEN - Met die voorgenomen scholenfusie op misschien wel het drukste punt van de stad is de gemeente Vlaardingen nog lang niet van de omwonenden af. Die omwonenden? Dat zijn mensen die voor het overgrote deel een auto hebben. En die auto, die moet ’s avonds geparkeerd als het werk erop zit. Liefst in de buurt en voorzien van sociale veiligheid. Nodig omdat er ook werkbusjes zijn waarin duur gereedschap en ander handig materiaal. En vergeet de moeders niet, die met zware boodchappentassen en jengelende kinderen door wind een half uur moeten zwoegen om thuis te geraken. En hebben we het al gehad over de mindervalide en dito mobiele medemens?

Waarman keek naar zijn juist gearriveerde kalender waarop stond: 2025. Voor het overgrote deel gevuld met journalistieke afspraken. Interviews, bijeenkomsten en, als de R weer lang en breed uit de maand was; al wist je het maar nooit met al die kunstmatige opwarming van de aarde, met lokale feesten.

VLAARDINGEN/MAASSLUIS - Hoe het is gegaan weet enkel het brein van de digitale wereld: het e-mailadres van De Vlaardinger is tijdelijk buiten gebruik. Binnendringen van kwaadwillenden of anderzins? Het is vooralsnog een raadsel.

VLAARDINGEN - Waarman nestelde zich op het terras aan de Hoogstraat bij Connaisseurscafé De Kast. Net buiten de zon. Hij bestelde een verse Jupiler, nam een ijskoude ouwe borrel, draaide een Zware van de Weduwe en genoot als een boreling van het juist ontluikend zomerleven.

VLAARDINGEN/DUITSLAND - Waarman, een waar sportfanaat als het om het kijken ervan gaat, keek woensdag 29 mei 2024 als altijd naar Teletekst op zoek naar neutraal nieuws. Hij kwam op pagina 807 en las:

VLAARDINGEN - Waarman zette de tv aan en ging naar Teletekst. Naar zijn idee een van de weinige neutrale nieuwsbronnen. Saai, maar accuraat. Hij las:

VLAARDINGEN - Er zijn zo van die dingen die kunnen enkel in VlaardingenDOEN. Het staat op prullenbakken en ongeverfde schuttingen. Een haast vergeten duur restje van wees-creatief denken van 750 jaar stadsgenot dat taalkundig erg ongemakkelijk aandoet en allesbehalve lekker (geen vis) bekt. VlaardingenDOEN? Je kunt het beter laten.

Vrijdagmiddag, ergens in januari. Waarman zat lekker thuis op de bank. Buiten was het kil en de regelmatige natte neerslag was ook geen feest. Onlangs verjaard en op weg naar bejaard realiseerde hij zich dat met de huidige tendensen en populistische maatstaven, waarbij veertig het nieuwe dertig was, vijftig het nieuwe veertig, et cetera, wellicht de dood het nieuwe leven zou worden. Hij zag er nochtans niet naar uit.

Vlaardingen, ergens in juli 2023. Snikheet en de spreekwoordelijke mussen vallen bij bosjes van de daken of zomaar uit de lucht. Terrassen overvol en een tafel met wat stoelen is zo zelden als een land zonder oorlog of een ingeënte zonder hartproblemen.