Muzikaal als ik niet ben en aritmisch als ik wel ben was het bespelen van de gitaar iets wat ik leuk vond om te doen, maar wat nooit in een passioneel geluid resulteerde. Gitaarschool Vlaardingen en daarna les bij Harry. Na negen jaar was ik het zat. De barréakkoorden lukten niet en ik wilde heel graag lange nagels.

Rond mijn tiende kwam ik in een stoere fase. Jongensschoenen, jongensshirts en een jongensfiets. Ik wilde op voetbal. Ik kwam bij VFC in een jongensteam en tijdens mijn eerste training zei Jaap Jongejan: ‘De spelregels ken je natuurlijk al’. Dat één-na-laatste woordje zorgde ervoor dat ik niet durfde te zeggen dat ik voetbal gewoon heel leuk vond, maar geen idee had wat een corner was, laat staan buitenspel. Ik kreeg voetbalschoenen van de vereniging te leen maar die waren drie maten te groot. Ook dat durfde ik niet te zeggen. Tijdens de wedstrijden stond ik een beetje verloren in het veld, uit angst om af te gaan. Gelukkig moest ik na een jaar naar de middelbare school en werd voetbal een beetje te veel naast paardrijden, gitaarles en ballet.

Vervolgens heb ik nog op stijldansen gezeten en natuurlijk heb ik drie zwemdiploma’s behaald en tegenwoordig zit ik op toneel. Mijn kindertijd bestond voornamelijk uit gepassioneerd boeken lezen en op mijn kamer spelen of buiten hutten bouwen. Oh ja, een tijdje zat ik ook op circusles. Dat sloeg helemaal nergens op en natuurlijk bakte ik hier ook niks van, maar het was wel leuk. God, nu ik het allemaal opsom moeten mijn ouders wel veel teleurstellingen te verduren hebben gehad. Maar gelukkig vond ik het wel allemaal heel leuk om te doen.

Ik vind het altijd leuk om te horen hoe iets in jouw tijd was. Dus, lieve Peter, vertel mij eens: hebben jouw ouders ook gehoopt een talent in jou te vinden? Zat je op muziekles of bij een of andere vereniging? En wat vond jij eigenlijk van die manegemeisjes?

Liefs,

Britt

***

Peter, de vanaf nu onafscheidelijke pengezel van Britt en digikrantenmagnaat op zijn zolderkamertje. Groot liefhebber van een Jupiler teveel en Export van de Weduwe. Altijd bereid om met Britt de muren tussen generaties te slechten. Is niet zelden gezeten op een oude Harley-Davidson, de enige brommer op aarde, die er spontaan mee uitscheidt als je haast hebt.

Dappere Britt,

Aan ballet heb ik eenmaal gedaan. Het was de afscheidsdag van middelbare school en ik droeg de strakke maillot van Connie, het gestreepte T-shirt van Yvonne en een dosis lef van mezelf. ‘Het Stervende Zwaantje,’ noemde vriend Leo het smalend. Een vervolg zat er niet in. Ondanks alle lacherige bijval uit de zaal. Misschien getalenteerd, zocht ik mijn heil toch elders.

Van paarden is me enkel de rookvlees variant bijgebleven. Niet mijn smaak - ik prevaleerde kaas met sambal. Paardrijden heb ik alles bij elkaar een halve dag gedaan. Waarvan een keer in Argentinië. Op de grasvlakte aangevallen door ontelbare muggen zagen dier en bereider net zo beweeglijk zwart. Ik heb er nachten gillend van gedroomd en keerde snel terug tot paard als broodbeleg.

Waar jij bij Harry de gitaar na mislukte barrégrepen rond zijn nek hebt gevouwen, daar vond ik een bas beter passen bij mijn stramme vingers. Na een half jaar op donderdagavond om 21.30 uur een half uurtje les in de wijndampen bleek ik, hoewel niet bovenmatig getalenteerd, minder van The Beatles te houden dan hij. Soms voelde ik mij een homofiele bassist die geen maat kon houden. Ik surfde voortaan op internet naar 911 Bass Tabs en leerde Pink Floyd, Morphine en Deep Purple. Vier jaar speelde ik met drie Peters in een band die Das Blech heette. Muzikaal groeiden we harder dan Oskar Matzerath, maar zijn voor eeuwig met zomerreces. Lange nagels heb ik nooit geambieerd. Die zaten mijn carrière dus nimmer in de weg.

Dan voetbal. Het gaat aardig synchroon zo; jouw leventje en het mijne. Mijn gehele jeugd heb ik met aardig succes tegen het leren monster aangeschopt. Alsof het de maatschappij betrof. Op mijn twintigste verliet ik Excelsior Maassluis en kwam een trapje hoger bij Satelliet (Nu: CWO na HSC te zijn geweest) terecht. Een waanzinnige club. Veel gelachen, veel gewonnen en veel verloren. En wie je nu nog ziet: het is altijd goed.

Na jaren zinloos achter de bal te hebben aangehold ontdekte ik in mijn spreekwoordelijke najaren het werkelijke doel van dit edele spel: ik werd keeper. Lekker actief voetbal kijken, af-en-toe een balletje rapen, weer wegtrappen en na afloop zonder hijgen en relatief schoon aan het bier. Tussendoor met Barbershop London Line (op maandag) op de ijsbaan tegen kroegen spelen leverde nog meer leut op. Het niveau te verwaarlozen ruim drie deccennia van kwajongensachtige pret. Nu blijft voetbal beperkt tot het Horeca Toernooi. Gezellig ballen met Oude helden bij Deltasport. Op 7 juni voor het derde jaar en altijd op tijd in de kleedkamer aan het bier. Dat is je ware.

Als kind hutten bouwen was dagelijkse kost. Tussen voetballen op het pleintje en belletje trekken door met de bal in het plantsoen. Altijd met een oog op het spel en het andere op naderende politie. Op mijn 17^e dansen bij Sitton in Maassluis (‘Dat hoort bij je opvoeding!’) met de engelachtige Angela Kouwenhoven. Een sprookjesachtig mooie meid van Westland Zuid. Zwijgend was ik verliefd tot over mijn oren en voor een uurtje per week deed ik alles, behalve op teentjes trappen, om haar te behagen. Eenmaal kwam het tot een afspraakje. We gingen naar Youth for Christ – tweede bakje koffie gratis. We kwamen uit geheel andere milieus en ons doelen was ook niet eender. Een onuitgesproken liefde heb ik nu voor het eerste met iemand gedeeld. Van Angela heb ik nooit meer wat vernomen.

Dansen, zwemmen, duiken en het verkeer: ik mag er gediplomeerd aan deelnemen. Maar enkel in het verkeer kan ik ongelukjes maken. De rest is geschiedenis. En verder? Lezen en schrijven en af-en-toe een taal proberen. Dat zijn zo mijn dingen van alle tijden. En wat ik van manegemeisjes vind? Lees dan nog een keer de vorige alinea.

Belegen kinderkus,

Peter