Dat het Winterras na twee edities is ondergesneeuwd vanwege financiële lawines is een bekend en betreurd feit. Het gaf het Oranjepark annex ’t Hof in de voorheen koudste en meest gure periode van het jaar juist het broodnodige cachet.

Afgelopen zomer viel het gemeentelijk Zwaard van Damocles; het opportunistische zwier- en schaatsfeest staat niet langer op de lokale agenda.

Een man die het weten kan schuift aan bij Waarman die net van de laatste zonnestralen geniet op een lokaal goed bekendstaand terras in het hart van de Schelvispekelenclave. Hij geniet er zijn Zware van de Weduwe en een vers getapte Jupiler als de ex-politicus aanschuift onder het slaken van gezucht en gesteun. Hij is dan ook niet de jongste meer.

‘Waarman,’ zo begint hij na zelf een ijskoud tulpglas Torine van de Van Toor Distilleerderijen te hebben besteld. Hij neemt een nipje en geniet. ‘Je weet dat het Winterterras passé is. De gemeente vindt het financieel vooruitzicht te mager en je weet: Het stadsbestuur gaat niet over één nacht ijs. Dus, daar is goed over nagedacht.’

De man steekt een sigaar op. Een dikkerik afkomstig van een communistisch eiland in de Caraïbische Zee. Door de schoonste meisjes van het land aan de binnenkant van de vochtige dijen met één hand gedraaid en door de chef eigenhandig dicht gelikt, ontstond zo in de 17e eeuw de beste zilte sigaar met tint en hint van jodium wereldwijd.

‘Dat het Winterterras tweemaal het park een maandje sierde heeft evenzovele keren tot financiële tegenslag geleid. De eerste keer een naheffing van €15.000,- aan energiekosten. De tweede en voorlopig laatste keer bedroeg het tekort nog meer: €25.000,-. Financiële ijstijd, zeg maar. Of met deze twee bedragen alle minnen zijn genoemd weet ik niet zeker. Meer kan ook.

Inmiddels is het complete bestuur opgestapt. Hiermee ruimte makend voor een nieuwe entrepreneur. Eentje die gemeente en aspirant-adverteerders weet te enthousiasmeren voor versie drie. Als er een sluitende begroting van €80.000,- op tafel ligt gloort er pas weer iets van schaatshoop aan de horizon. Dat het bestuur is opgestapt is logisch. Hoewel negatieve balansen uit het verleden geen garantie geven voor de toekomst is dat toch de beste stap die dit triumviraat nemen kon. Daarbij: het boterde al niet helemaal bij dit trio zelfbenoemde “bestuurderen”, zoals wijlen Jos Werkman ze bij leven regelmatig afschilderde in zijn columns in jouw digitale blad.

Kijk, enthousiasme genoeg. En de sociale insteek was ook goed. Maar veelal gratis faciliteren voor mensen die het niet breed hebben is, zo weet een kind, financieel hetzelfde als schaatsen op een vliesje ijs. Dat is niet eens wachten tot je erdoor zakt. Het is organisatorisch zelfmoord plegen op kosten van de gemeenschap. Want: wat de gemeente tekortkomt, wordt op de belastingbetaler verhaald.
   Aan de andere kant is het ronduit naïef te denken dat zo’n duur Winterterras, want met €80.000,- ben je er nog lang niet, waarbij je je richt op de financieel minderdraagkrachtige medemens, budgettair een succes wordt. Zeker als de prijzen voor consumpties c.s. niet echt mals zijn.

Bijna €4,00 voor een plasticje bier en nog meer voor een slokje lauwe Glühwein, die nog niet eens lekker was aldus een kennisje, schoot menigeen in het verkeerde keelgat. Ook was de logistiek ook niet je-van-het.’
   Waarman knikt bevestigend. Ook hij had driemaal bijna een half uur in de toch niet al te lange rij dorstige stad- en andere genoten gebivakkeerd.

‘En,’ zo gaat de man verder, ‘wat te denken van de financiële vergoedingen die zijn beloofd aan onder andere fysieke organisatie en vrijwilligers. Reken maar uit: de eerste keer was dat meer dan €25.000,- aan loonkosten. Die zijn, vanwege de uit de klauwen gegierde energienota (ijs maken kost veel stroom, red.), niet of maar ten dele uitgekeerd, maar wie van gemeenschapsgeld, want dat is het toch, al worden deze mensen betaald van wat van de sponsoren bijdragen, meer dan 25% besteed aan “salaria”, die vraagt om problemen en maatschappelijke ophef. Zeker uit de hoek der minderbedeelden, waarvoor dit winterfeest in grote lijnen is bedoeld, kwam gemor en licht getier.

Nu vraag ik me af of de heren van het bestuur persoonlijk verantwoordelijk worden gehouden vanwege aantoonbaar wanbestuur. Dat kan. Al hoop ik hier geenszins op. Want hoe je het ook wendt of keert; ze hebben hun nek uitgestoken om iets leuks neer te zetten. Dat ze financieel “een beetje dom zijn geweest,” zoals Maxima zou zeggen, is al een straf op zich. En anders weet de vrouw van de man die we kennen als de Burgemeester misschien nog ergens een sluipweggetje.

Het is te hopen dat op een goede dag Winterterras III ten tonele verschijnt. Het idee was te leuk om voor altijd als mislukt in de annalen onder te stoffen. Misschien iets minder protserig, iets minder poeha, iets meer realiteitszin en dan …’

Waarman begrijpt zijn betoog van Aerodynamische pakken tot Zwitserse doorlopers. Hij drukt zijn shagje uit in de zilveren asbak en leegt zijn Jupiler tot de laatste drup. Het wordt tijd voor een column en dan is nog niet eens de financiële en culturele achteruitgang van het Zomerterras besproken. Ook daar geldgebrek. ‘Kwam door het weer,’ aldus een organisator. ‘Komt door het eenzijdige muzikale palet,’ aldus een trouw fan van dit zomerse hoogtepunt, ‘alleen maar veel van hetzelfde.

Komende zomer en winter zonder terras? Daar moet je toch niet aan denken. Verstandig is het wel om er alvast rekening mee te houden. Afgelopen jaarwisseling hebben we al een beetje kunnen oefenen met een schaatsbaanvrije tent in het stadspark.

Tekst
Waarman

Schilderij
Robert Daalmeijer