VLAARDINGEN - Afgelopen vrijdag was Waarman op uitnodiging in het Stadsarchief bij historisch geweten en straatnamenwonder Harm Jan Luth en multifunctioneel leerkracht (een understatement) Bram Keizerwaard. Die laatste, opleider van vele jonge Vlaardingers die ooit “Het Groen” bezochten.
Onder het genot van een bakje goede schore of koffie, leut en waarlijke troost, presenteerde laatstgenoemde niet alleen zijn donders interessante boek en enigszins gênante, want: heulende en karakterloze politie Vlaardingen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, Waar is Freddy?, maar werd naar dit zinloos joods oorlogsslachtoffertje van twee jaar tevens en geheel terecht een tot die vrijdag naamloos wandelpaadje tussen de Julianalaan en de Algemene Begraafplaats Emaus omgedoopt tot: Freddy Walvischpad.
Weer terug in het Stadsarchief vertelde Bram Keizerwaard dat aanvankelijk ook voor zijn Vlaardingse onderduikadres aan de prins Hendriklaan 82 een hedentendage populaire Stein des Anstoßes, ein Stolperstein, struikelsteen of struikelblok was bedacht. Vanwege de op dat gebied heersende wetgeving (een struikelsteen mag enkel op de plek van de laatste vrijwillige woonstee; daar was hier duidelijk geen sprake van) ging dat “feest” niet door. Die plek was namelijk in Amsterdam en daar hebben ze een wachtlijst van jewelste waar de ambtenarij nu al over struikelt gelijk een huidige lichting Ajax-verdediger.
Daarom dus het Freddy Walvischpad.
Waarman, enigszins thuis in de Schelvispekelenclave en vaak te vinden op haar geaccidenteerde wegdekken, die zelfs een berggeit als de Italiaanse Marco Pantani in zijn hoogtijdagen een bezweet voorhoofd en klotsende oksels zouden hebben bezorgd, vroeg zich af: Waarom toch struikelstenen in een stad waarvan het wegdek, de trottoirs, de pleinen en noem maar, op waarover een mens zich kan voortbewegen, één grote struikelsteen is?
Niet alleen Waarvrouw was al eens op haar bevallige aangezicht gevallen met veel bloed en later korsten ten gevolg, maar meer en vaak wat oudere stadgenoten zijn al onderuitgegaan. Waarom doet de gemeente hier niets aan? En waarom niet een keurige verontschuldiging of een bosje bloemen ter troost aangeboden voor alle zwaartekrachtgevoelige leed? Of heet dat in de wereld die stadsbestuur een zwaktebod!
‘Het enige wat hier kaarsrecht ligt is het mountainbike pad bij de Polderpoort,’ verzuchtte iemand die nog niet zo oud was en er nog altijd wekelijks met de fiets op uit trekt om de algehele conditie op peil te houden. Niet in Vlaardingen in de Broekpolder, maar door het centrum, de zwaar bebouwde kom, recht hij elke zondagochtend vroeg de rug en strekt de benen.
Het wordt tijd dat organisatorisch Vlaardingen 750-Supertrio Frank Tomeï, Wibo Broek en Ben Trooster eens een mountainbikewedstrijd organiseren op het zwaarst mogelijke parcours tot cours … Vlaardingen-Centrum. De feesten zijn immers bijna voorbuh en de tijd van stadsbestuurlijk ernst is wederom aangebroken.
Het is maar goed dat Bram en Harm Jan er nog niet eentje hebben bijgelegd.
Vlaardingen
‘Stolpersteine Stadt der Welt. Herzlich willkommen an alle Mitmenschen mit Gehbehinderung.’
Tekst
Waarman
Schilderij
Robert Daalmeijer