Niet alleen degene die Vlaardingse genen door het natte lijf heeft gieren, weet van de prima combinatie van leren zwemmen en Arons. De gehanteerde en (nog altijd) zeer vernieuwende lestechnieken domineren al decennialang het natte landschap van Vlaardingen en verre omstreken. De nog altijd unieke zwemschool, opgericht door, en ruim een halve eeuw domein van, de familie Arons is per afgelopen 1 januari in andere zwemvliezen en wel die van Ritchie Zuyderwijk, overgegaan.

Tijd voor een overzichtelijk verhaal met Nympha Marina Marjon Arons, die zelf 25 jaar de pittoreske zwemschool in de Waalstraat runde na het te hebben overgenomen van haar ouders. Naast het broodnodige “filiaal” Zwembad de Kulk en vroeger het Kolpabad, uiteraard. Want niet dat massa altijd kassa is, kun je in Vlaardingen-Centrum gewoon geen volle klassen kwijt. Daarvoor is het pittoreske bad te klein.

Marjon Arons duikt in het verleden
‘Van origine komen we uit Hilversum. Voor ons niet zozeer de stad die televisieland belichaamt, waren mijn ouders echte zwemgekken. Zowel mijn vader (bij De Robben) als mijn moeder (bij HZC) waren goede waterpoloërs bij HZC. Toentertijd waren dat stevige concurrenten van elkaar. Tegenwoordig is het één club: HZC de Robben. Mijn vader was ook een goeie rugcrawlzwemmer en mijn moeder langeafstandszwemster. Die zwom nog weleens de Schelde over. Mijn moeder was zo goed dat ze voor de Olympische Spelen was geselecteerd. Beide zijn eens tweede geworden van Nederland; ma als langebaanzwemster en pa op de rugcrawl. Helaas moest je in die tijd geld hebben om je olympische kosten als de reis, logies en ontbijt, et cetera zelf betalen en dat geld was er eenvoudig niet. Die droom vervloog niet, maar werd financieel geblust.

Mijn vader was meubelstoffeerder en hielp in zijn vrije tijd Jan Stender met lesgeven in zwembad waar zwemvereniging de Robben trainden. Het was de tijd van woningnood en geldgebrek en samen inwonen bij je (schoon)ouders zo gewoon als ademhalen en belasting betalen. Op zekere dag stond in de krant een annonce, zoals als dat toen werd genoemd: stoffeerder gezocht in Vlaardingen met woning. “Echt niet,” reageerde mijn vader furieus. Onder dwang van mijn moeder verhuisden we niet veel later naar de Van der Duyn van Maasdamlaan.’

Water wordt nooit oud en wie erin zwemt pikt hiervan een graantje mee. ‘Vader Arons werd lid van VCZ. Mijn broer Hans waren niet zo van die topsport fanatiekelingen als onze ouders. Eens, toen mijn vader meedeed aan het NK-rugcrawl, togen we op de Solex naar de finale in Utrecht. Toen een echte wereldreis. Pa haalde de finale en werd daarin tweede.

Al mediodía
Het meubel stofferen werd langzaam naar de achtergrond verdreven en in de plaats daarvan zette met name mijn vader al zijn troeven steeds meer op het lesgeven in het zwembad. Belangrijk punt hierin was een man die voor Shell in Argentinië werkte en in de zomer voor zijn drie kinderen les “afdwong” bij mijn vader, die toen al een enigszins gerenommeerd leraar van de natte klas. Het unieke aan zijn lesmethodes? Geen geschreeuw en geen kokhalsstimulerende haak op je keel. Op zondagochtend in het kikkerbadje kinderen vertrouwd maken met water, zo is het begonnen. De drie Argentijnse kinderen heeft hij zes weken aaneen tussen middag lesgegeven. Dan ging hij als een haas van de meubelstoffeerderij naar het zwembad en daarna weer snel terug om verder te werken.

Van lieverlee kwamen er steeds meer aanvragen tot lesgeven binnen. Mijn vader schreef een brief aan de gemeente en binnen de kortste keren gaf hij hier les: iedere ochtend om 08.30 uur. Kinderen ophalen, zwemles geven, ontbijt in de auto en dan weer op school afgeleverd worden; driemaal daags een haastig ritueel. Geclusterd, want anders reed je je helemaal de tank leeg, kwamen de kinderen uit Maasland, Maassluis en Vlaardingen. Daarbuiten gaf hij ook les in het Westland en Weesp. In totaal zo’n 5.500 leerlingen! Dat deed hij uiteraard niet alleen. Lesgeven deed hij met een hele rits badjuffen en -meesters. Overal waar hij lesgaf werd een centraal gelegen bad gehuurd en vanuit de omtrek haalde en bracht mijn vader de leerlingen. Hij heeft wat kilometers gemaakt, mijn vader. En hoewel we het nooit slecht hebben gehad liep het water niet automatisch altijd naar zee.

Daarbuiten gaf hij ook les in Delft, Bussum, Wassenaar, Haarlem en Dordrecht. Hier werden de kinderen met een dubbeldekker opgehaald van busmaatschappij De Twee Provinciën en de WSM. En had ik al gezegd dat die kinderen met een touringcar werden opgehaald (en weer weggebracht) naar: Weesp, Lisse, Hillegom, Noordwijk, Ankeveen, Kortenhoef, de Bijlmermeer, Nootdorp, ’s-Gravenzande, Monster, Naaldwijk, Sliedrecht, Ridderkerk-Slikkerveer, Hendrik-Ido-Ambacht en … het is echt te veel om op te noemen. Vrijwel in iedere touringcar die je zag zaten zwemleerlingen die tijd. Dat is vandaag wel anders.

Op zekere dag pakte mijn vader de kaart van Nederland, deed een blinddoek voor en prikte een plaats waarheen we zouden gaan. Dat werd het Zeeuws-Vlaamse Axel. Nog altijd hebben we goed contact met wat nu Aquavia heet. In 1986, het reizen moe en geld op de bank, kochten we het pand in de Waalstraat. Toen nog een winkel die in witgoed deed. Ikzelf had in die tijd (en het pand nog altijd, red.) Café de Steeg en na de verkoop ervan wilde ik een sabbatical van een jaar nemen. Uiteindelijk ben toch en ook in het zwembad terechtgekomen. Mijn broer Hans had geen interesse en dus bleef ik over. Die stap? Daarvan heb ik nooit spijt gehad.

De schoolklassen die lesnemen gaan naar De Kulk. Bij Zwemschool Arons geen schoolklassen, maar individueel zwemles voor met name de kleintjes in de Waalstraat. Het is altijd een plek geweest voor particulier zwem-onderwijs. Wel had je de keuze om je in te schrijven voor de zwemschool. Vroeger nog met een sauna is dit fenomeen allang historie. Ook omdat de meeste gemeenten een eigen bad hadden was alle gereis van mijn vader niet langer nodig. Lesgeven? Ik heb er net zoveel plezier in gehad als mijn ouders. Wat wil je nog meer: wonen op een goede 100 meter afstand telden de dagen niet echt als werk of vrij. Ik was dan wel 24/7 in touw, maar dat ging ongemerkt. Zat ik thuis stond de telefoon doorgeschakeld. Never an Dull Moment heet een elpee van Rod Steward. En zo was het ook.

Alles bijeen werkt Zwemschool Arons met 15-20 medewerkers. Die geven wekelijks aan circa 700 leerlingen, en soms meer, dagelijks les.

Wat me ook nog helder voor de geest staat is de oliecrisis van 1973. Zoals je begrijpt was het ook die zondagochtend, oliecrisis of niet, druk met leerlingen. “Geen nood,” zeiden mijn ouders, “dan gaan we gewoon met de (bepakte en bezakte) fiets naar het Kolpabad.

Ik zal het best wel gaan missen. De zwemschool is mijn leven. Ik weet niet beter. Had ook niet anders gewild. Nu is het klaar. In Ritchie Zuyderwijk heeft de zwemschool een prima opvolger. Hij is bevlogen, weet waarom het gaat en een aardige gozer bovendien. Formeel ben ik nu uitgewerkt, maar als hij belt sta ik binnen vijf minuten voor zijn neus om iets te verduidelijken of om assistentie te verlenen. Als we buiten nog wat foto’s maken hebben we even het idee dat het water Marjon aan dijk staat.

Zwemschool Arons
Waalstraat 60
3131 CS Vlaardingen
Telefoon: 010-435 70 31
E-mail: info@zwemschoolarons.nl
Website: www.zwemschoolarons.nl
Facebook: www.facebook.com/zwemschoolarons/

Fotografie
Peter Joore | Familie Arons