Nederland erkent de Palestijnse staat niet. Demissionair minister Bruins Slot benadrukt dat Nederland voor een twee-statenoplossing is, maar zegt dat eenzijdige erkenning op dit moment geen oplossing dichterbij brengt.

‘Dat vraagt om een zorgvuldige afweging,’ zegt Buitenlandse Zaken. De verklaring is een reactie op de aankondiging van Noorwegen, Ierland en Spanje om de Palestijnse staat vanaf 28 mei wel te gaan erkennen.

De drie landen zien dat als een eerste stap richting duurzame vrede. Israël is woedend en dreigt nu uit vergelding onder meer de financiering voor de Palestijnse Autoriteit stop te zetten.

Daarna zette hij snel de tv weer uit. Te veel nieuws is ook niet goed. Beter jezelf vastbijten in één onderwerp dan lukraak van alles-en-nog-wat het ene oog in en het andere oog uit laten waaieren.

Hij dacht na zoals alleen columnisten dat kunnen. Hij combineerde de wereld en het centrum ervan: Vlaardingen. Hij kwam tot:

Vlaardingen is sinds lang binnen Nederland de gemeente met de grootste Palestijnse gemeenschap. Het gros van deze gastarbeiders van weleer heeft de ROMI grootgemaakt en nog altijd maken opvolgende generaties deel uit van het (echte en kloppende) hart van Vlaardingen. Dat verdient een lintje en op zijn minst waardering. Niet alleen in de vorm van een steen waarover je struikelt of een museaal onderkomen tussen de laatste opstaande muren van de ex-margarinefabriek. Nee. Er is meer dat Vlaardingen kan doen in deze onfrisse internationale kwestie waarin Israël en Palestina elkaar tot de laatste haar toe in de haren blijven vliegen: de gemeente moet de staat Palestina erkennen.

Dat zou Bert Wijbenga c.s. sieren en de Schelvispekelenclave op één lijn stellen met landen als Spanje, Ierland en Noorwegen. De nationale en door langdurige inefficiëntie uitblinkende regering wordt hiermee keurig gepasseerd en op gekende lethargie afgerekend. Onze Bert kan weer eens naar zijn tweede woning - de studio van WNL - en de keuze aan het land duidelijk maken. Gevolgd door, want Bert is een echte netwerker die soms net doet of hij werkt, de mededeling dat de damestour in augustus met een dubbele lus door Vlaardingen spuit en holderdeboldert over het ongelijkmatige 3D-stratenplan, als een hitsige fles Coca-Cola.

Waarman denkt na. Hoort in zijn hoofd commentaar van de grote groep fervente lezers: “Ja, maar dat is toch niets voor de Vlaardingse politiek?!” Nou, echt wel. Immers van politici is bekend dat ze zich, niet gehinderd door enige kennis en door gebrek aan gewicht wereldwijd bovendrijvend, met ondoordachte liefde voor het eigen “IK” graag proefballonnetjes oplaten die meest lek blijken of doorgeprikt worden door zij die er wel over hebben nagedacht.

Een voorbeeld? Enige jaren terug kwam huidig wethouder en ex-trol Koen Kegel in de studio van (toen nog) Omroep Vlaardingen bij het eerlijk kritische radioprogramma van Frank Maarleveld. De D66’er zei (het was vlak voor de verkiezingen) dat Vlaardingen zich hard moest maken voor fietspaden en dat de stad daarvoor uitermate geschikt was. Op de vraag om hoeveel kilometer fietspad het zou gaan en wat globaal de kostprijs zou zijn bestond het antwoord slechts uit zwijgen en een rood hoofd. Dat dus, heet een politiek proefballonnetje; een opmerking gevuld met lucht. Doe je dit bij een reguliere baas dan krijg je snel je congé of, als het een menslievend type is, een verwijzing voor het RIAGG.

In buurgemeente Schiedam wordt er tenminste nog nagedacht over de kwestie. Niet zozeer of er een monument moet komen voor de Palestijnen maken ze zich daar ongerust over het feit of de gemeente mogelijk banden heeft met Israël en/of bedrijven die gelieerd zijn aan het regime aldaar.

Dat zouden ze in Vlaardingen ook eens moeten doen. Die eventualiteiten snel uitbannen zou de Palestijnen alhier denkelijk nog liever zijn dan een monument aan de KW Haven NZ. Of misschien kan het allebei wel.

Waarman zette zijn pc uit en ging naar de tuin. Daar draaide hij een Zware van de Weduwe en ging roken. Een vriend van hem zong, gezeten in het zonnetje, de blues. Beide heren hoopten dat Israël en Palestina snel en met een warm, gemeend en van liefde overlopend hart nader tot elkaar kwamen zoals goede buren behoren te doen. Hij dacht hierbij aan Vlaardingen en Schiedam. Misschien dat Rusland zich dan ook eens het gezegde zou herinneren dat het hebben van een goede buur altijd beter is dan een verre vriend.

Terwijl de vriend zong (de blues) en Waarman rookte wisten beide zeker dat deze kwesties eerder zouden zijn opgelost dan proefballonnetjes oplatende politici: een der komische misstanden die het leven op aarde sjeu gaven. Dure sjeu, dat dan weer wel.

Tekst
Waarman

Schilderij
Robert Daalmeijer