Het college van B&W heeft onlangs het lumineuze plan gelanceerd om toeristenbelasting te gaan heffen. Alsof Vlaardingen momenteel een toeristische trekpleister van wereldformaat is. Bij de VVV zullen survivalpakketten worden verstrekt, alsmede bijbehorende klewang om je als toerist een weg te klieven door het plaatselijke oerwoud van welig tierend onkruid.
Stadsgidsen zullen met gevaar voor eigen leven vooropgaan langs 's Herenwegen, die zijn geplaveid met de nodige valkuilen en boobytraps in de vorm van loszittende stoeptegels, slecht verlichte plekken en door diverse werkzaamheden veroorzaakte verkeerschaos. Menig tussen Centrum en Holy en vice versa heen en weer pendelende fietser, voetganger en gemotoriseerd lokaal verkeersdeelnemer kan dat beamen.
Dan is er nog de bijna 2 jaar durende corona terreur, die nu bijna grofweg 300 dagen het leven uit het leven slaat. Draconische maatregelen die meer te maken hebben met controle over de burger dan met een zogenaamd killers-virus. Maatregelen waar geen enkele vorm van logica in valt te ontdekken. De argeloze burger is grotendeels zijn vrijheid kwijt en ook diegene die daar onderuit dacht te komen door de voorgehouden vette QR-worst komt van een ijskoude kermis thuis. Welkom in de boostercarrousel.
MKB en horeca liggen op apegapen van geeuwhonger en als klap op de spreekwoordelijke en verboden vuurpijl is de kerstmarkt gekenmerkt als een evenement. De QR-code-lozen zijn niet welkom en zonder geldige identiteitskaart kun je ook rechtsomkeert maken. Een vergelijking met een zeer duistere periode uit onze geschiedenis borrelt vanzelf weer naar boven uit de diepste krochten van mijn geschiedkundig onderbewustzijn.
Laten we de handen ineenslaan; laat de ratio wederkeren en rap zegevieren. Laat de binnenstad weer bruisen. Dan zijn er wellicht ook enkele toeristen genegen om onze kant op te komen. Toeristen trek je niet met een centrum dat steeds meer lijkt op een kille sarcofaag, waar mondkapjes-fetisjisten als moderne mummies de dienst uitmaken, als ware het de zombie Apocalyps.
Tekst
Frank Maarleveld
Fotografie
Helen van der Lans