Er was als seizoenopener het Haring & Bierfeest, met enige vertraging gevolgd door einde zomerfeest het Zomerterras en je had het niet alleen voor warmte kleumen en andere koudbloedige stadsgenoten het actiefste feest: het Winterterras.

Het Winterterras, met veel pompeuze bombarie opgezet, uitgesteld en failliet verklaard, was een kort leven beschoren. Het Zomerterras bestaat circa 25 jaar en het Haring & Bierfeest bestond in Versie II zeker dit jaar achter de schermen uit horeca-onmin en ander ongerief.

Iemand zei: ‘Waarman, waarom schrijf je dit alles in de verleden tijd?’ De columnist grimlachte triest en zei: ‘Tja, alles bijeen zijn die drie feesten of zo je wil evenementen dit jaar goed voor een lokaal kastekort van grofweg €200.000,00.’
   De spreker, een vrouw van klasse (dat kon je zo zien), liet lucht van tussen haar lippen ontsnappen zodat een geluid ontstond dat het midden hield tussen uitgeblazen lucht en een fluitje waarvan het erwtje zoek was. Ze zei: ‘Zo, dat is niet mis.’
   Dat was het zeker niet. Maar om het nu direct raak te noemen ging ook weer wat ver. Waarman bestelde een Jupiler en een Grand Marnier. De ober vloog en morste geen drup. Hadden ze dit proeflokaal als horeca uitbater op de drie feesten genomen; er zou van geen kastekort sprake zijn.

Waarman wilde proosten, maar der dame in rood was hem voor toen ze zei: ‘Het Winterterras was een couveusekindje dat vanwege dure energie en ander malheur direct ten dode was opgeschreven. Verkeerde doelgroepen activeren en een haperende horeca zijn geen garanties voor een positief banksaldo.’
   Ze nam maar weer eens een slokje Frans genot uit het elegante glas op voet. Waarman klokte zijn Jupiler met hiermee vergeleken lompe slokken tot de bodem in zicht raakte.
   ‘Waar het Haring & Bierfeest aan mankeerde was gebrek aan professionele organisatie, een totaal inzichtbare Raad van Toezicht die uitblonk door werkelijk niets te controleren tijdens de aanloop. Door de horeca tegen de haren in te strijken voer die woest een eigen koers en financieel malheur was geboren.’

Weer een nip en de laatste woeste slok.

Ze ging verder: ‘Van het Zomerterras (straks een kwarteeuw oud?) is bekend dat vrijwel alle jaren na de millenniumwissel geld te weinig genereerden. Dat jaarlijks gat werd allengs opgevuld met te betalen (middels toegangskaarten waarvan de prijs in Max Verstappentijd van €5,00 steeg naar €17,50) entree voor iets dat gratis was. Tel hierbij op het betaalde plassen, de schimmige manier van statiegeldglazen uitbetalen en de niet altijd even actieve crew en het tekort is verklaard.’

Nog maar eens een nipje. Waarman bestelde een nieuwe Jupiler en een likeur uit het Land van Marianne.

Ze schraapte haar keel, likte haar fenomenaal Ferrarirood gestifte lippen en zei met steeds zwoeler stem: ‘Maar wie moet je dit alles euvel duiden? De organisatoren die slechts een feest willen neerzetten en hun duurbetaalde jobs beschermen alsof het nectar en ambrozijn betreft? Hun enkel in naam Raad van Toezicht hetende blinde kippen? Nee. Of beter: de beleidsverbuigers. De stadhuiserianen. De ware fout zit op het pluche. Dé plek waar tot aan de hemel reikende stapels formulier een duidelijke organisatie onmogelijk maken. De afdeling vergunningen, die nooit bereikbaar is en almaar om herhaling vraagt en van toeten nog blazen weet, maken het (aspirant) organisatoren zo lastig dat de lust tot organiseren ze rap verlaat. En dan de eind verantwoordelijke wethouder Kunst & Cultuur die al die organisatorische ambtelijke schimmigheden met één enkele pennenstreek goedkeurt en zonder blikken of blozen zomaar weer eens €80.000,00 de haven in dendert. Ja, dat is de ware schuldige. Als de wethouder kundig kritiek levert op zowel de organisatie als de eigen afdeling vergunningen is er niets aan de hand en zal ieder feest of evenement zichzelf bedruipen.’

Ze dronk haar Grand Marnier professioneel tot op de bodem leeg, stond op, rekende af en vertrok met gekmakende stap op hooggehakte pumps door de nu uitgestorven Hoogstraat.

Uit eigener beweging voegde Waarman er, het is tenslotte zijn column, onhoorbaar voor de andere klanten aan toe: En het moet ook maar afgelopen zijn met die waanzinnige torenhoge kosten voor veiligheid. Honderden meters twee meter hoge hekken en een tribune-vak vol nors kijkende meest gespierde vreemdelingen die het merendeel van het budget afsnoepen. Neem nu de Achterhoek. Daar veelal ooms en tantes die aan sfeerbeheer doen. Dat is je ware. Dat zijn pas echt vrijwilligers die ten volle benut worden en ieder budget redden.

Tekst
Waarman

Schilderij
Robert Daalmeijer