De regen had zich teruggetrokken tot boven de zee. Daar ging het al eeuwen durende spel van verdampend water en zich willende ontlasten cumuli onvermoeibaar verder. De keitjes glommen nog altijd en (wie weet?) als nooit tevoren. Hun gladheid was evenredig aan de glanzende uitstraling. Een Volendamse paling, toch wel wat gewend, zou er nog sneeuwkettingen voor omdoen. Toch kwam het Neder-Iberische liefdespaar zonder valpartijen boven.

Bij Mr. Kiwi, op de hoek van de Calle de San Jerónimo en de Calle Calvo Sotelo, barstte de avond pas goed los. In het kleine knijpje stonden en lagen de gasten tot boven de bar opgestapeld in een orgastisch aandoende mêlee van dampend mensenvlees. Er was geen doorkomen aan. Verder dan tot een meter of vijf van de deur kwamen de twee niet.
   Maria zei (vertaald in het Nederlands, maar in het Spaans, dat verstonden ze beter, die Spanjaarden): ‘Er is knokken op het pleintje. Juan van Café X heeft van een buitenstaander een kapot glas in zijn gezicht geduwd gekregen.’
   Binnen de kortste keren zaten er enkel nog een Duits echtpaar een dove en iemand die rondom dronken was. Maria bestelde twee Dyc con agua. Goedkope rotzooi, maar een traktatie met het van de Picos de Europa afgesijpelde smeltwater.
   ‘Dat heb je snel voor elkaar,’ lachte Keto. Hij was al die drukte toch al zat. Daarbij hadden de meest gasten al afgerekend en aan dronken mensen had hij een bloedhekel. Verder was hij niet zo’n moeilijke. Enkel rond sluitingstijd. Dan dreigde hij met abuela die boven woonde en om 05.00 uur (zo beweerde de latere doelman van C.D. Comillas) naar bed toe wilde. Iedere dag en alle jaargetijden was dit zijn verbale uitsmijter.
   ‘Hi Keto.’
   ‘Dag Maria. Wie heb je meegenomen ditmaal?’
   ‘Dat is Ton Lebbink. Net van school een jaartje aan de reis en een dichter in de dop. Daar ga je nog veel van horen.’
   ‘Vanavond?’
   ‘Nee, eikel. Als hij gaat publiceren, natuurlijk. Op die dag van publicatie kan Federico García Lorca wel inpakken. Kunnen zijn bundels met de vuilniswagen mee en zo de brandstapel op: Fahrenheit 451. Zeg maar. Net als in de dystopische SF-roman van de Amerikaan Ray Bradbury. Fahrenheit 451 of 233˚ Celsius is de temperatuur waarbij boekpapier vlamvat. In 1966, over twee jaar dus, gaat de Fransman François Truffaud er een film over maken. Let op mijn woorden. Maar nog is het niet zover. Dit is zijn leerreis en duurt een jaar. Of meer … als ik hem bij zijn sappige kloten grijp en niet meer loslaat tot we oud en grijs zijn.’
   Keto gaf Ton Lebbink een hand.
   Ton Lebbink nam de hand van Keto.
   Ze keken elkaar aan en ze wisten: Wij worden goede vrienden.
   Keto schonk de Dyc con agua in en zei: ‘Van het huis. Omdat jullie zo keurig hebben opgeruimd.’

Dat na een half uurtje een deel van de weggeholde massa lachend weer terugkwam verhoogde de sfeer nauwelijks. Die was al prima en kon niet hoger.

Het werden momenten van intense gesprekken, stevige drankjes en een wederzijds respect dat almaar groeide.

DIRNDL

Überhaupt. Heimweh.
Schnitzel. Imbiss.
Biergarten. Schwalbe.

Angstgegner. Weltschmerz.
Ausputzer. Hanze.
Blitzkrieg. Rauschgift.

Ansicht. Donnerwetter.
Schwung. Zugabe.
Rollmops. Scheisse.

Schmuck. Sowieso.
Wein, Weib und Gesang.
Wirtschaftswunder.

Schnaps. Schweinerei.
Schwarzwälder Kirschtorte.
Oben Ohne. Zimmer Frei.

Gedicht
Ton Lebbink

Tekst
Peter Joore

Fotografie
Beaty Czetö