Nu was zijn biografie van de toekomst in het jaar 2001 aanbeland. Hij neuriede een wijsje dat hij 21st Century Schizoid Man noemde. Vrij naar een later op te richten Britse band die als King Crimson door het muzikale leven zou gaan. 2001: hét jaar voor een filmische ruimtereis. Hij zou er de jonge, talentvolle regisseur Stanley Kubrick eens op attent maken. Maar eerst iets geheel anders.

Ton Lebbink stond op om naar de keuken te gaan. Hij pakte een fles Baarwater en zette die aan zijn mond. Hij verschoot van kleur. Hij was vergeten dat dit brouwsel als hoofdingrediënt veel alcohol bevatte op een bedje van hergebruikte druivenschillen. Zoiets als de Marc in Frankrijk en Orujo of Aguardiente op het Iberisch Schiereiland. In Italië hadden ze ook zo iets. Daarvan wilde de naam hem even niet te binnen schieten. Hij liep het sportcafé in waar het stil was. Hij greep Maria, die net de Margarita neerlegde en de Libélula wilde openslaan, bij haar middel beet en drukte zijn lijf tegen het hare aan. Hij kuste haar gevoelvol op de mond. Maria pakte de fles en nam ook een slok.
   ‘Het is tijd om dit stofnest eens te verlaten,’ zei ze. ‘We moeten er hoognodig een weekeindje op uit. Voor je het weet heb je sleur en ook voor ons aanstaande kindje kan een beetje buitenlucht geen kwaad.’
   ‘Nog altijd geen stonde?’ vroeg Ton Lebbink die de huid van Ton Lebbinski met enige opluchting direct had afgepeld.
   ‘Nope. Ons gezamenlijk DNA-product is nog altijd groeiende als wassend water.’

Ze gingen aan een tafeltje zitten met uitzicht. Het grauw van de middelgrote stad hun industrieel panorama deden ze er het zwijgen toe.
   ‘Zwijgen is ook communiceren,’ zei Ton Lebbink op enig moment. Hiermede dit gebrek aan decibellen op aanvaardbaar niveau doorbrekend. Hij nam nog een slok, en stak maar weer eens een Zware van de Weduwe in de fik. ‘Waar ik toch elke keer weer de lekkerste shag vandaag tover … het is me een raadsel,’ oreerde hij inwendig en vrijwel onhoorbaar.
   De cafédeur ging open. Maria stond op. Er kwam een amorfe groep voetballers binnen. CD Comillas stond op een sporttas. Ze maakten herrie voor tien. Dat was niet veel voor een dertigtal zwartharige spelers in de kracht van hun leven.
   ‘Wij komen voetballen.’
   ‘Toch niet binnen mag ik hopen,’ reageerde Maria ad-rem.
   Ze pakten allemaal een stoel en gingen zitten. Daarop bestelden ze dertig wijntjes en wat manden brood. Ze moesten tegen RS Gimnastica de Torrelavega. Een regionale derby waarbij heel wat op het spel stond. De eer van Cantabrië bijvoorbeeld. En wijn drinken voor de wedstrijd? Dat deden ze allemaal. Dat was hun DNA. Zonder dat daar kinderen van kwamen, trouwens. Hooguit een luid bejubelde titel aan het eind van het seizoen. Na een half uur gingen ze weer weg. Er moest worden gevoetbald en je kon niet te laat komen. Omdat er nog meer klanten kwamen die niet weggingen zei Ton Lebbink tegen Maria dat hij voetbal ging kijken. Zij knikte glimlachend. Ze was blij als de aankomende dichter het naar zijn zin had. En vrienden maken kon nooit kwaad. Ze wist dat hij geen hooligan was. Tot slot gaf ze hem een luchtkus en toog aan de arbeid. En hij, met zijn dichterskop, hij ging naar de voetbal.

BOZE TONGEN

verongelijkte vissen
kwaaie kabeljauwen
pissige palingen

scheldende schollen
kissebissende kwallen
ruziënde roggen

twistende tonijnen
mekkerende makrelen
boze tongen

(Emma Klage)

Gedicht
Ton Lebbink

Tekst
Peter Joore

Fotografie
Beaty Czetö