Aintzane stond als eerste op. Haar gelaat stralend als nooit tevoren kuste ze de onwetende Ton Lebbink liefjes op de mond. Wist hij veel van haar nachtelijke bed stedelijk getinte oversprong. Vandaag de dag zou het een omgekeerd #metoo’tje kunnen zijn als de emancipatie niet zo’n vaart had genomen. Ton Lebbink rekte zich niet veel later uit en naderde voor even de twee meter. Omdat hij verder geen basketbalaspiraties had kromp hij even snel tot zijn globale en gebruikelijke 1.78 meter lengte.
‘Gadverdamme,’ mompelde hij. ‘Een nat linkeroor. Hoe kom ik daar nu aan?’ Hij keek door het venster en zag dat buiten alles kurkdroog was. ‘Mm, van de regen is het niet.’ Hij besloot dat dit een komische noot was die hij later zou kraken. ‘Nu eerst opstaan en douchen. Dan een vers reiskostuum aan en afzakken naar de keuken. Ik ruik alweer culinaire hoogstandjes en mijn maag knort als het varken dat politiek heet.’
Binnen het kwartier meldde hij zich luidruchtig in de woonkeuken. Aan het fornuis een driftig kokkerellende Aintzane. Ze keek hem hemels aan. Ton verschoot van kleur en voorvoelde waar zijn natte oorschelp vanaf zou kunnen stammen. Had hij? Zonder weet te hebben van? Ach, het is immers vakantie en niet alles hoeft op een ansichtkaart richting in Amsterdam achtergebleven familiaire kring. Hij glimlachte bij de ongeweten mogelijkheid van hemelse liefde. Als hij ervan had gedroomd was dit nu eens geen bedrog.
‘Goedemorgen, lekker dichtertje. Je was redelijk actief vanuit je coma. Ik heb er nog een fijn uurtje of twee mee beleefd na je tijdelijke vertrek richting dromenland. Zo’n beetje ieder beschikbaar lichamelijk gat dat ik kon vinden en groot genoeg achtte heb ik je ongeweten en willoos laten dichten. Zie het maar als een betaling in natura die je me hebt gedaan; voor alle eten en drinken van gisteren. Na deze nacht lijkt het me ook wel prettig als je er ook geestelijk bij bent. Piperade?’
Ton Lebbink knikte. Piperade? Was dat niet een Baskisch ontbijt, bovendien niet geheel van Spaanse peper pittigheid ontdaan? ‘Nou, dat gaat er denk ik als een klein autootje in een grote garage. Maar wel met een kopje thee en een glaasje jus d’orange (uit het pak) s.v.p. Dat geeft mijn dag direct vorm de vorm waarin ik die hebben wil.’
Ze ontbeten samen en babbelden niet enkel over schuim. Onderwerpen van diverse pluimage passeerden hun tijdelijke ontbijtrevue. Aintzane ging zo werken en Ton besloot naar Ascain te gaan. Kijken of zijn vriend François al bij de zakelijke pinken was. Tegen de tijd dat hij zou arriveren was het denkelijk ook tijd voor een koud flesje Akerbeltz.
Tegen tienen vertrok de nu internationaal schrijvend dichter uit Alos en tufte kalm westwaarts. Hij had immers geen haast. De Volvo hield zich uitstekend op de A, B en C-wegen. Eenmaal, terwijl hij wachtte tot een van rechts komende kudde koeien de straat overstak, een blikken knal. Een boerenzoontje gaf een schop tegen het rechterachterportier. Ton Lebbink lachte en dacht: Het Volvoschoppen zijn ze hier nog niet afgeleerd. Mooie trend die Trevanian heeft gezet.
Iets na het middaguur kwam hij bij de vrijwel gloednieuwe brouwerij aan waar het kostbare Akerbeltz werd gebrouwen. Hij parkeerde de licht gebutste Volvo op de Zone Artisanale Larre Lore, 64310 Ascain (+33 5 59 23 84 21) en stapte uit. Na enig peinzen mikte hij van een afstand een niet al te grote kei tegen de achterruit en grijnsde een genoeglijke en ondeugende grijns toen hij een scheur zag. Het moest maar weer in zwang, die afbrekende traditie van brommend Scandinavisch blik.
Hij stapte de scheve parkeerplaats over en liep de bierbrouwerij binnen. Wat hij daar aantrof tartte iedere beschrijving. Maar voor nu was zijn veel gegeten pen leeg en zijn gitzwarte aantekenboekje vol als de pruim van Xaviera Hollander in hoogtijdagen.
SCHEURTJE
Dubbelleed
Mijn kat Ollie is
tot mijn verdriet
gestikt in Stan
mijn kanariepiet
Gedicht
Ton Lebbink (Amsterdam begin 21ste eeuw)
Tekst
Peter Joore (6 april 2023)
Fotografie
Beaty Czetö (Café Helmers, Amsterdam, 3 maart 2011)