De Londense band The Who behoort, samen met The Beatles, The Rolling Stones en The Kinks, tot de grootste Britse bands opgericht inde jaren zestig. In het ruim driehonderd pagina’s tellende en prachtig geïllustreerde boekwerk ‘The Who. De ultieme rockband’ weet historicus Loek Dekker een gedegen portret van dit viertal muzikanten neer te zetten.
Welke popmuziekliefhebber kent niet de songs ‘My Generation’ of ‘Won’t Get Fooled Again’? Twee standaardwerken van de Britse rockband, die in 1964 haar definitieve naam kiest en een jaar later met eerstgenoemde song werelfaam verwerft. In chronologische volgorde vertelt de auteur over de groep, die zijn oorsprong vond in Londen. Vanaf mei 1964 speelt The Who in de volgende formatie: Pete Townshend (gitaar), Roger Daltrey (zang), John Entwistle (basgitaar) en Keith Moon (drums).
Over het ontstaan van de groep doen verschillende verhalen de ronde. Hoe drummer Keith Moon als vierde lid werd opgenomen, daarover bijvoorbeeld verschillen de meningen. Loek Dekker geeft aan welke anekdotes er in de Britse biografieën opgeld doen. Dat de drummer een bizarre vorm van humor heeft en graag nare streken uithaalt ten koste van anderen, daar is iedereen het wel over eens.
De auteur bouwt het verhaal mooi uit, vooral daar waar het de opkomst van de band en de latere successen betreft. Daarbij vergeet hij niet de privéomstandigheden van de vier leden onder de loep te nemen en zo nu en dan bij gebeurtenissen een historische context te schetsen. Er is aandacht voor contacten met collega-popartiesten en voor de druk die regelmatig op de schouders van het creatieve brein Pete Townshend rust, als steeds opnieuw van hem wordt verwacht succesvolle songs te componeren. Ook is er ruim aandacht voor de projecten Tommy (1969) en Quadrophenia (1973), die er toe leiden dat The Who in de jaren zeventig uitgroeit tot een topact.
Naast het goed geschreven verhaal vallen de vele illustraties en foto’s op. Voor zover mogelijk is alles in kleur afgebeeld. Veel foto’s heeft Loek Dekker opgenomen van concerten die de band in ons land gaf. Dat levert een prachtig tijdsbeeld op. Met veel plezier bekijk je de affiches, platenhoezen en promotiefoto’s. Zo krijg je een goede indruk van wat er bedoeld werd met ‘popart’ en hoe The Who dit uitdroeg.
De biograaf geeft in de epiloog een kort overzicht van kenmerken van de Britse formatie. Ondanks grote onderlinge irritaties blijven de vier leden van The Who bij elkaar omdat ze zich realiseren een unieke combinatie te vormen, die bij grote successen ook financieel zeer lucratief is. Steeds blijkt dat Dekker zijn eigen mening niet laat prevaleren. Hij citeert wel uit het boek Rock van Flip Vuijsje waarmee hij het belang van The Who voor de popmuziek nogmaals wil onderstrepen.
Dit gedegen biografisch verhaal van The Who lees je met genoegen; het enige dat ervoor zorgt dat je even niet verder kunt lezen is als je via een streamingdienst de beschreven muziek gaat beluisteren. Achterin is een overzicht opgenomen van de belangrijkste singles en albums die de heren in vijftig jaar hebben gemaakt. Helaas ontbreekt een namenregister waarin je bijvoorbeeld even kunt opzoeken wanneer leden van The Who contact hadden met de Amerikaanse zanger Harry Nilsson. Ook opvallend is het aantal spelfouten in de tekst (bijv. ‘Keith Moon was enigst kind’, ‘Beide tournee’s waren succesvol’). Het boek bevat bij de eerste druk tevens een erratum van de uitgever, waarin excuses worden aangeboden voor de onjuiste spelling van de naam van bassist John Entwistle.
The Who. De ultieme rockband is mei 2021 verschenen bij uitgeverij Koninklijke Van Gorcum en kost € 28,50. Geen e-book leverbaar.
Loek Dekker (1957) is historicus. Hij publiceerde over de Franse Tijd en over het verzet in de Tweede Wereldoorlog. In de serie Rockklassiekers verschenen van zijn hand twee biografieën: Livin’ Blues (2016) en Crosby Stills, Nash & Young (2019).
illustraties:
1. omslag van het boek
2. portret van de auteur
Alle boekrecensies zijn ook terug te vinden op: www.vlaardingenleest.nl
Recensie
Gerard van Os