Het was geen dag als alle anderen. Na een gedwongen winterslaap “mocht” de Vlaardingse uitgaander zich dinsdag 2 maart voor even laven aan uitgestalde terrassen; met een drankje en liefst met het mondkapje op.
Dat politie en BOA’s, jaloers kijkend vanuit de ooghoeken, zich als toevallige passanten gedroegen, in plaats van dwepend gezwaai met bonnenboekjes, geeft te denken. Was er onder de politieke tafel toestemming verleend aan de massale burgerlijke “ongehoorzaamheid”?
De massaal toegestroomde liefhebbers van sociaal uitgaan bezetten iedere vrije stoel. Meest met twee personen gezeten aan een tafel was het voor wie te laat was onmogelijk om nog deel te nemen aan dit onverwachte bal.
Wie zich geen plek wist te veroveren restte slechts een gedwongen wandeling tussen de gelukkigen door. Niet met een gevulde kelk, want lopen met bier of wijn was uit den boze.
Het voorjaarsfeest duurde helaas tot een uurtje of 17.00. Op dat moment kwamen de officiële instanties. Die vertelden dat alle klanten weer huiswaarts moesten. Waarom? Gewoon, omdat de toeloop te groot was. Alsof dit een verrassing was, bleek de uitgaansvreugde van korte duur.
De uurtjes op terras voelden voor vele gasten alsof de vijand was verslagen en de oorlog gewonnen. Bizar, als je beseft hoe ingeperkt het leven nu al bijna een jaar is. Mensen, die veelal hun huiselijk behang inmiddels als saai bestempelen, mochten voor even opbloeien. Wie het ongeluk had niet thuis te kunnen werken kwam te laat. Het wachten is op de volgende “vrije” uitgaansdag. Hoelang of kort die ook duurt.