Er stond een man bij Waarman voor de deur. Waarman deed open en na korte uitleg zaten beide heren in de tuin. Het mini-equivalent van de Broekpolder. De man ging er eens goed voor zitten. Het was dan ook een belangrijke en veelomvattende boodschap.
Door: Peter Joore
‘Niet heel lang geleden is Vlaardingen uitgeroepen tot Groenste Stad. Niet alleen van Nederland en Europa werd dit industriële pareltje politiek voer voor bestuurlijke zwijnen.
Op 19 april jl. een bijeenkomst waar bijna ex-wethouder Bart de Leede en tandarts Paul van Vugt de ongeëvenaarde bomenkap van de groene long van Vlaardingen, die 25% van de totale gemeentelijke oppervlakte bedraagt, met veel onbeantwoorde vragen probeerden te vergoelijken.
Er zou sprake zijn van een optioneel versnelde sanering omdat de provincie Zuid-Holland in dat geval circa 70% van de kosten op zich zou nemen. De sanering bestaat uit het aanbrengen van een 1 meter dikke toplaag. Is dit saneren? Nee. Dit heet onder het tapijt vegen. Immer een politieke handeling die slechts ten doel heeft zaken aan het zicht onttrekken die het daglicht niet kunnen verdragen. Het is een Wag the dog. Maar dan eentje waarbij de hond geen kuil graaft, maar de gemeente. En de hond? Die wordt mee begraven.
Wie goed wil saneren graaft de grond tot zeker drie meter diepte af. Die grond wordt afgevoerd en vervolgens verhit. Daar heb je specifieke bedrijven voor. Hierdoor wordt de grond “schoon” gemaakt, bv. met behulp van een verhitte trommeloven, waardoor bacteriën, virussen, et cetera worden gedood. Daarna kan de grond worden teruggestort.
Nu wordt, in ieder geval ten noorden van WSV Bommeer, een gebied dat aan Natuurmonumenten toebehoort, opgehoogd met grond en bagger uit de omgeving. Iets dat in de vroege jaren ’60 van de vorige eeuw ook is gebeurd. Vandaar nu, en toen uiteraard ook al, die vervuiling. Ambtelijke controle op wat wordt gestort bestaat voor het grootste deel uit gebrek aan specifieke vakkennis en het bekende oogjes toeknijpen.
Waarom saneren van een juist en continu opgeknapte Broekpolder? Groen is al een weinig voorkomende kleur in de Schelvispekelenclave. En, omdat kennelijk nu plots het bodemleven is vervuild en de biodiversiteit en de waterkwaliteit te wensen overlaten, moet het meest vervuilde deel gesaneerd. Te weten: het honden uitlaatgebied, Masamuda en de zone ten noorden hiervan. Het gaat hier om 70 hectare van de totale 400 of het equivalent van 140 voetbalvelden (*).
Naast sanering gaat het tevens om herinrichting en juist hierin schuilt het gevaar. Niet alleen wordt de Broekpolder “nóg” geschikter voor recreatie. De politiek zet hiermee de deur wagenwijd open voor bebouwing. Het bebouwen van je groene long heeft het effect van een kankergezwel en voor je het weet heeft het kapitalistisch deel van de lokale bevolking een eigen woon- en speeltuin. Een dubbele bewaakte toegangspoort aan het begin van de Broekpolderweg en de Watersportweg en klaar zijn Bert N-W c.s.
Vlaardingen stelt alles in het werk om de grens van 80.000 inwoners te slechten. Waarom? Meer gewin met daaraan gekoppeld meer kosten zodat per definitie het nettoresultaat gelijk blijft, maar Vlaardingen een groene long armer!
Dat hierbij het toch al riante salaris van de dames en heren wethouders en burgemeester omhooggaat is van geen belang. De meeste passanten van het stadsbestuur zijn rond die tijd nog slechts onder gestofte geschiedenis.
De totale sanering zou circa €7 miljoen kosten. Hiervan €1,5 miljoen door de gemeente Vlaardingen op te hoesten. Bij een positief besluit kan in jubileumjaar Vlaardingen 750 (2023, red.) worden gestart om na 5-7 jaar “schoon” te worden her-opgeleverd.
Volgens politiek zeggen is dit voorstel in 2017-2018 tot stand gekomen met groepen gebruikers en betrokken partijen. De belangrijkste deelnemers, de inwoners van Vlaardingen, zijn wederom niet gehoord. Dit bewijst eens te meer dat de politieke verkiezingsleuzen die betrekking hebben op de inbreng van de burgerij wederom op los zand zijn gebouwd. Materiaal waarop ze beter het stadhuis en stadskantoor hadden kunnen zetten,’ aldus de meer dan bezorgde inwoner.
‘Misschien is het een optie om ex-industrieel aanklager en luis in de pels van milieudelinquenten Remi Poppe projectleider te maken van deze zogenaamde sanering. Zeker weten dat het dan goed en - ook niet onbelangrijk - eerlijk gaat. Het plan tot sanering is al in 2011 in gang gezet. De periode waarin alle - landelijke en continentale - groene diploma’s zijn uitgereikt.
(*) Aan het eind van het rapport wordt geschreven dat het te saneren gebied, dat langs de Vlaardingse Vaart loopt, 16,2 hectare bedraagt. Rest de vraag: Hoeveel is het nu echt? 16,2 of toch 70 hectare?
Ook blijft het vreemd dat Bart de Leede, thans nog wethouder, de vraag over het aantal te kappen bomen tijdens de bijeenkomst herhaaldelijk weigerde te beantwoorden. Moest hij het antwoord schuldig blijven omdat hij zich niet (goed) had ingelezen of is dat aantal dusdanig hoog dat de publieke commotie nog groter was geworden!
Het had zalig voer geweest voor de overigens vanwege afwezigheid schitterende lokale politieke partij Groen Lynch.’
Waarman vond de man een boeiend causeur. Jammer dat zijn bij vlagen cabaretesk klinkende monoloog hout sneed. En dat was nu net waar hem de kneep zat.