‘De gemeenteraadsverkiezingen komen er weer aan. Nog twee weekjes verder slapen […] en dan persen we ons weer massaal in het kieshokje met De Politieke Telegraaf van zaterdag als rood kruisontvanger. Dit postolympisch a-sportief wintergebeuren is immer(s) de komische opmaat naar weer een politieke lente vol holderdebolderkolder (want wie wordt buiten raadslid zelfs wethouder of minister van wel erg binnenlandse zaken op lokaal niveau!) waarbij de ene euforie la tristesse politique vrijwel naadloos afwisselt.

Hier een huilende en stampvoetende politica, daar een mokkend politicus. Bromberen versus vermeend feministisch onbenul.

Nu nog drentelen bontgekleurde regenjackjes, gevuld met vage of valse beloften zenuwachtig, door normaal vergeten stadswijken om daar het partijevangelie te verkondigen en er vervolgens voor vier jaar nooit meer een voet te zetten of er moet een buitenvrouw of -man een koud en eenzaam bed hebben staan.

Dit buitencabaret, met als cast een keur aan elders veelal miskende talenten van een 180˚ gedraaid andere politieke kleur, staat garant voor veel en onbedoelde humor en scheef denken. Wie vorige termijn nog van de daken brulde dat Annemiek Jetten een gilnicht was die enkel de boel op stelten kwam zetten met haar sprookjes van Anderson, die vindt haar nu Good in Bad, en zeker niet Ugly. Wie het milieu het ongewassen achterwerk toedichtte zegt nu groen uitgeslagen van miskende jaloezie iedere boom en struik gedag en geeft er liefkozend een aai over. En wie het kapitalisme omarmde staat nu stijf van de stadsbelangen.

Wie wat bewaart die heeft wat en die neemt best de kieslijst van 2018 nog eens ter hand. Als je dan ziet bij welke partijen sommige aspirant-politici zich hebben aangemeld dan weet je dat het partijprogramma er van geen kanten toe doet. Een zetel, dat pluchen bakbeest, met daarbij een riante (netto op te tellen bij om het even welk type uitkering ook) maandelijkse vergoeding van zo’n €1.500,- is al enige decennialang in staat om: “Om het even welk principe ook rücksichloss over de reling te kieperen.”’

Politiek is als water. Maar dan van vandaag: ondoorzichtig door vervuiling kun je er, na grondige filtering, een drinkbaar drankje van maken.’ Een Waarman bekend geleerde gaf in de jaren 70 zijn proefschrift de titel mee: Water wordt nooit oud. Hij bedoelde hiermee dat alle H’tjes en O’tjes continu van partner wisselen zolang er maar (in normale omstandigheden) H2O van komt.

De analogie met politiek? Kandidaten wisselen almaar van partij zolang het geld maar binnenstroomt. Enige ideologie? Die doet er net zo toe als een vaste vent voor een nymfomane.

Prettige verkiezingen op 14-16 maart en een gratis tip van Waarman tot slot: Kies gerust je beste vriend, vriendin, broer, zus, buurman, buurvrouw, oom, tante of wie dan ook in het stemhokje. Dan heb je bij feesten en partijen tenminste altijd wat te snaaien al is het op kosten van de gemeen(d)schap.

‘Misschien wordt het tijd om van gekozen partijmensen af te stappen en mensen uit de praktijk aan te stellen als gemeenteraad- of bestuurslid van de stad. Denk aan lokale Captains of Industry. Die zijn het  gewend efficiënt te handelen, kunnen snel een begroting opstellen en de haalbaarheid toetsen. Ook zijn zij in staat de kortste weg te zoeken (en te vinden) tussen probleem en praktische oplossing. Kortom: het zijn professionals die de stad gaan redden.’

Gelukkig had Waarman zijn recorder aangezet en alles opgenomen. Hij mompelde nog wat en voor eigen rekening: ‘Als het maar geen Dorpsdoema wordt o.l.v. de heer Vladimir P. Daar kan geen ex-politieman tegenop.’