VLAARDINGEN - Een bezoeker van Museum Vlaardingen werd daar enige tijd geleden op twee manieren verrast. Ten eerste was hij de enige bezoeker: ‘Dat kan toch best een stuk drukker. Of houdt Vlaardingen niet Kunst & Cultuur.’ Daarop raakte hij in gesprek met een medewerker die, hoe logisch, toch niets anders te doen had. Deze vertelde dat de muren van het museum doordrenkt waren van het zout. Logische resultante van de jarenlange Warmelo & Van der Drift. De haring- en zoutgroothandel die in 2012 is overgenomen door het Katwijkse Ouwehand/Parlevliet & Van der Plas.
Wat zijn muurzouten? Kristalliserende zouten in de muur trekken vocht aan uit de atmosfeer. Dat zorgt voor natte plekken. Wanneer die verdampen blijft er een poederachtig laagje op de muur zitten. Je kan dat wegvegen, maar door de absorberende eigenschappen van het zout zal de muur opnieuw vocht aantrekken.
We belden directeur Léanne Selles. Die schoot in de lach en zei: ‘Dat van dat zout weten we al vanaf de transformatie van het Visserij Museum naar Museum Vlaardingen. Maar maak je niet ongerust. Het is van geringe omvang en geeft zelfs een extra Vlaardings tintje aan het museum. Weet je wat? Kom langs en proef van de muren.’ En zo geschiede.
Zout en veel meer
Léanne Selles: ‘De zoutaanslag is resultante is onder controle. Daarbij: de muren zijn zo’n 40 centimeter dik. Die trek je met wat zout niet zomaar uit verband.’
We lopen naar het damestoilet. Daar wat glazuur van de tegeltjes en aan de buitenzijde laat het witsel her-en-der los. Dan en achter de balie de ruwstenen wand. Daar leggen we onze vinger op het cement en likken: Zout. Best lekker, trouwens.
We drinken koffie en gaan over tot de orde van de dag. ‘Het museum heeft het nog altijd niet makkelijk,’ opent Léanne. ‘De corona heeft er flink ingehakt en alsof dat nog niet genoeg was gingen de energieprijzen de lucht in als de bonenstaak van Sjakie. Daarop bezuinigen is niet mogelijk. De medewerkers kunnen best een trui of aan bodywarmer aantrekken. Vanwege de tentoongestelde zaken is dit onmogelijk. Bijvoorbeeld een schilderij kun je niet ongestraft koud en dus vochtig exposeren. Dat spreekt. Maar we leven en gaan onverdroten verder.’
Als die kou uit de lucht is maken we een minirondje door het museum. Boven wordt gewerkt aan maquettes die oud-Vlaardingen verbeelden: een ode aan de stad. Zelfs nog van voor 1273. Verder is er de fototentoonstelling van de uit Afghanistan gevluchte persfotograaf Hedayatullah Amid (1990). Een imposante serie foto’s die de toestand van voor 2021, het jaar dat hij met zijn familie moest vluchten, weergeeft.
Verder de permanente tentoonstellingen over Arij Pleijsier, Behouden vaart! Over de ondernemersgeest van de redersfamilie Hoogendijk, Vondsten uit de delta, Brood in het water en Flardinga.
Léanne Selles: ‘Zoals je ziet valt er genoeg te zien. En … we zijn continu bezig met nieuwe tentoonstellingen. Op dit moment staat een expositie over vrouwen van Vlaardingse stavast in de steigers. Niet alleen handelend over gekende namen als politica Agnes van Ardenne, judoka Edith Bosch en wielrenster Connie Meijer, maar ook zal het gaan over de stoere rood, geel, blauwe vissersvrouwen.’
Als de rondleiding is gedaan en de volgende visite zich meldt komt er juist een gezelschap binnen met museale zin. Begin van de opmars richting serieuze bezoekersaantallen? Het zou goed zijn voor Museum Vlaardingen. Aan het enthousiasme van Léanne Selles c.s. ligt het althans niet. En dat zout in de muren? Dat gaat ons allen overleven. Zal dus wel haliet of steenzout zijn.
In ieder geval heeft Museum Vlaardingen er een permanente expositie bij, die nog interactief is ook!