Aanleiding voor dit noorderzongedrag is zijn uitgelekte opmerking naar de kinderen dat “Papa het centrum op zijn kop heeft gezet, zonder daarvoor voldoende onderbouwing (Lees: geld en vastomlijnde plannen) te hebben.” De stad een puinhoop ziet hij zichzelf liever niet als aanraakbare Kop van Jut. Ze mochten er ineens op willen slaan.

In Den Haag hoopt hij de als landelijk politicus uitgewerkte liberale partijgenoot Mark Rutte tegen het vege lijf te fietsen. En desnoods dwingt hij de partijloze minister-president Dick Schoof in een hoek van waaruit ontsnappen niet mogelijk is.

Van Mark wil hij alle ervaringen (voor zover die nog een plekje hebben in zijn actieve herinneringshersenkwab) uit hem persen gelijk een tv-kok sap uit een citroen over een salade. Van Dick wil hij slechts een ticket dat hem toegang verschaft tot de Eerste of Tweede Kamer. Van Vlaardingen wil hij nog slechts loskomen. Alle door hem geopperde bouwtechnische dronkenmanspraat (waaronder een totaal verkeerd beeld omtrent de kosten van plaatsing gefreesde middenbermafscheiding na gebrek aan voorcontrole opdracht) hangt hem te veel als een Zwaard van Damocles boven het almaar kalender hoofd. Dat laatste een combinatie van groeiende zorgen en een genetische aandoening waar ook Theo Zandman geen passend antwoord op heeft.

In Den Haag gaat hij op zoek naar de ingang van het Binnenhof en hoopt in contact te komen met een Vijfde Colonne die hem tegen betaling naar binnen weet te loodsen. Hoewel zwemmer in hartzeer en nierfalen gaat hij met een grote boog om de Hofvijver heen. Je weet ook hier maar nooit. Vlaardingen heeft hem nimmer na aan het hart gelegen. Eerst liegen dat je geen wethouderschap ambieert. Dan ruzie met het fractiehoofd en al je boodschappen doen in Maassluis omdat daar het parkeren gratis is. Tot slot komt het einddoel in zicht: Haags pluche onder je rectum. Pluche en louche: het scheelt maar een paar letters.

Tekst
Waarman

Fotografie
Tino Snelleman