Hoe komt het toch dat betrokkenheid bij voetbal leidt tot onvoorwaardelijke trouw en ware clubliefde? En zeker waar het Feyenoord betreft. Met die vraag in mijn hoofd heb ik het boek 'Lourdes aan de Maas' gelezen, van Michel van Egmond en Martijn Krabbendam. Een boek dat je bij het omslaan van iedere bladzij steeds nieuwsgieriger maakt.
De vraag die ik mezelf heb gesteld wordt mede ingegeven door de vele Feyenoordfans in mijn omgeving. Van tiener tot negentiger, een ieder wordt op z'n eigen manier emotioneel als het gaat om Feyenoord, De Kuip of over het ´sidderende gevoel' als de klep van de spelerstunnel opengaat. De spelers komen naar buiten, het geluid neemt toe, en op dat moment, zo schijnt het, 'trekken veel supporters wit weg'.
Lourdes aan de Maas is knap geschreven, nu en dan met humor en soms ontroerend. Zowel de hoogtepunten als de dieptepunten van de club worden benoemd. Veel aandacht wordt besteed aan Fred Blankemeijer (1926-2010), voormalig speler van Feyenoord en voetbalbestuurder. Van 1940 tot zijn dood in 2010 was hij het historisch geweten van de club. In een biografisch portret schrijft Van Egmond over hem: ''Wanneer Joke, de tweede vrouw van Fred Blankemeijer, over zijn jeugd spreekt, ontstaat langzaam maar zeker een beeld van het kind Freddie Blankemeijer, zoon van een schipper uit de Maximiliaanlaan in Charlois die leert voetballen op de vruchtbare grond van het Ericaplein, vanwaar niet alleen hij, maar ook buurtgenoten Nico de Bruijn, Ab Fafié, Gerrit Hol, Bram Geilman, Wim de Kreek, Wim Onderstal, Cor Veldhoen en Riny van Woerden vroeg of laat het eerste elftal van Feyenoord bereiken. Hij komt uit een Rotterdams voetbalnest. Zijn ouders zijn fanatieke Feyenoorders, zijn moeder voorop, en zijn oom Henk Verhoef is zelfs een legende bij CVV (Charloisse Voetbal Vereniging), de club van de familie. De ene week zit hij naast zijn moeder in De Kuip en kijkt naar Puck van Heel en de rest van de Feyenoorders, de andere week bespaart hij op een toegangskaartje van een dubbeltje door het rieten voetbalkoffertje van zijn ome Henk naar de kleedkamer van CVV te dragen. In 1940 wordt hij geaccepteerd als lid van Feyenoord en gaat hij als aspirant spelen op het oude terrein aan de Kromme Zandweg.''
Tijdens de crematie van Blankemeijer in het Crematorium´Rotterdam´was ook oud-voorzitter Jorien van den Herik aanwezig om een laatste eerbetoon te brengen aan de clubicoon, met wie hij jarenlang had samengewerkt. Na zijn gedwongen vertrek uit De Kuip was Van den Herik nooit meer in Feyenoord-kringen gezien, maar hij was er wel voor Fred Blankemeijer. Tijdens de plechtigheid richtte Eric Gudde (de toenmalige algemeen directeur van Feyenoord) zich aan het einde van zijn toespraak rechtstreeks tot de overledene met de volgende woorden:´Zonder symbolen wordt het wel een erg kille wereld, zei u eens. Zonder het te willen of ernaar te handelen bent u zelf een symbool geworden, een symbool van clubliefde, van onvoorwaardelijke trouw. Een symbool van Feyenoord. Dat zult u tot in lengte van dagen blijven.´
Onvoorwaardelijk trouw zijn aan de zaak en een onbegrensde verbondenheid voelen, waar kom je dat nog tegen?
Michiel van Egmond (Voorburg, 1968), auteur van bestsellers als ´Gijp´ en ´Kieft´, volgt Feyenoord sinds 1993 en bezocht tot 2007 vrijwel alle wedstrijden en trainingskampen in binnen- en buitenland. Hij is de enige schrijver die driemaal de NS Publieksprijs won.
Martijn Krabbendam (Schiedam, 1974) is al twintig jaar de vaste Feyenoord-volger voor 'Voetbal International'. Hij neemt samen met Van Egmond ook wekelijks de Dick Voormekaar Feyenoord podcast op in het Rotterdamse café De Huismeester.
´Lourdes aan de Maas´is in 2022 verschenen bij Overamstel uitgevers bv en in mei 2023 verscheen de kampioenseditie met een epiloog van negen pagina´s. Het boek telt 265 pagina’s, kost € 15 en is ook verschenen als e-book.
Alle boekrecensies zijn tevens terug te vinden op: www.vlaardingenleest.nl.
Recensie
Margriet Kleijn