In De Vlaardinger heeft Jos, die in 1951 in Vlaardingen is geboren, vele columns geschreven onder het pseudoniem Tejo Buischwater sr. Hierbij spaarde hij met name de dames en heren Bestuurderen van de stad geenszins en nooit ongefundeerd. Al werden zijn kruidige meningen over dat laatste ten stadhuize zelden of nooit gedeeld.

De laatste zeven jaar van zijn leven leefde hij de grote liefde met zijn muze Mariska van den Heuvel in de Zeeuwse Anna Jacobapolder. Ver weg van het stads gezeik en onbenul. Zijn columns werden als gezegd niet altijd en door iedereen in dank aanvaard; de essentie van een prima stuk doordachte maatschappijkritiek.

Eerder al en als kapper aan de Hoogstraat had hij met zijn toenmalige levenspartner Jacqueline van Es een cultureel achterommetje: Theater de Zwarte Doos. De op de LTS en als coiffeur geschoolde Jos (‘Ik ben kapper, geen hairstylist!’) combineerde de wetmatigheid van het technische met zowel muzikale (gitaar), literaire (liedjes, gedichten) en beeldende (schilderen) creativiteit. Hij noemde dit gekscherend en vrij naar beroemd familielid Hendrik Nicolaas Werkman: ‘Uit innerlijke noodzaak geboren.’ Zelf zei hij liever: ‘Het is een stukje geiligheid en de drang om te vermaken.’

Ook bemoeide hij zich fanatiek tegen de beleidsplannen van de gemeente aan, schreef vernieuwende plannen op klassieke leest voor met name de Hoogstraat en was graag en vaak bezig met muziek. Jos was een culturele werkbij, die enthousiast maar kritisch zoemend liefst voor iedereen de lekkerste honing maakte met zijn soms dwarse humor en betrokkenheid.

Jos was al enige tijd ziek. Hoewel de behandelingen leken aan te slaan heeft de dood zijn leven helaas ingehaald. Hem vergeten is onmogelijk. Dat zullen voor- en tegenstanders, al is het maar voor één keer, roerend met elkaar eens zijn.