Wellicht zijn eerste opname betreft die van Het Rijnmond Saxofoon Kwartet met werken van o.a. Michael Praetorius, Pierre-Max Dubois en Jean-Baptiste Singelée. Een elpee die in twee etappes is opgenomen. Namelijk in mei 1981 en april van het jaar daarop en wel in de Nederlands Hervormde Kerk te Simonshaven. Dit pad zou Jan snel verlaten.

Later in die voor hem zo belangrijke jaren tachtig kwam Jan bij het Rotterdamse I’ve Got The Bullets van Frédérique Spigt terecht. De bandnaam geleend uit de James Dean-film Rebel without a cause beleeft dit gezelschap de meest bijzondere avonturen op de heen-, terugreis en op het podium.

Ook speelde hij met veel plezier bij Captain Gumbo dé Nederlandse cajun-band bij uitstek en mét o.a. twee ex-Toontje Lager muzikanten. Gitarist Gerard de Braconier en drummer Joost Witte. En (eerder nog) bij het roemruchte Gruppo Sportivo.

Rond de eeuwwisseling kwam Jan bij Neerlands Dialectpopband Nummer 1 Normaal terecht. Het examen bij de Achterhoekers van oer-leden Bennie Jolink en Wimken “van Diene” Terhorst bestond niet enkel uit het spelen van gekende Oost-Nederlandse “partituren” maar ook en misschien wel voornamelijk wel uit het “nazoepen” met zanger Bennie. Dit tot groot verdriet van Jolinks vrouw.

De jaren bij Normaal gaven Jan in de Achterhoek de status van Geaccepteerde Westerling. Zo ongeveer het hoogste wat een Hollander kan bereiken. Hij speelde er tot de laatste bandsnik, december 2015. In een uitverkocht GelreDome nam Normaal daar node afscheid.

Naast die gekende namen was Jan populair en gewild bij talloze andere formaties. Zelf heb ik het genoegen gehad zo’n kleine tien jaar voor hem te mogen chaufferen in voornamelijk binnen- en soms een stukje buitenland. Vorig jaar nog was hij te gast als “huismuzikant” bij een programma van de SBS en enige jaren terug opende hij met de Amerikaanse zangeres Kat Riggins en huisbandleider Danny Vera het toen al roemruchte VI.

Het voert te ver al Jan zijn muzikale escapades hier op te voeren. Het zijn er legio. Ook gaf hij les bij het Rotterdamse Codarts en ook daar was hij een geziene en vrolijke muziekleraar die van alle facetten van het vak muzikant kon verhalen en uitleggen. Die aardsheid van Jan maakte ook dat hij binnen Vlaardingen graag meespeelde met stadgenoten. Meest in ruil voor een kleine consumptie.

Op 11 april 2015 kreeg hij uit handen van vak- en instrumentgenoot Nicko Christiansen van The Livin’Blues Xperience, The Dutch Blues Award 2014. Een dik verdiende blijk van waardering. Want als Jan één ding was naast zijn saxkunde en liefde voor Hertog Jan, dan was het wel zijn bescheidenheid. Misschien wel juist daarom dat een echt grote doorbraak er niet inzat.

Een bekend muzikantengrapje dat Jan vlak voor zijn vijfenzestigste (toen nog) jaar met enige regelmaat citeerde was: ‘Nou, gefeliciteerd meneer De Ligt. U kunt met pensioen.’ ‘Oh, ja. Waarvan dan?’ Of het werkelijk zo was? Dat geeft geen pas. Hij heeft er sowieso veel te kort van kunnen genieten.

Tekst en fotografie
Peter Joore

Fotobijschriften
Boven: met Vlaming en trombonist Peter Delannoye
Tweede foto: voorafgaande het laatste optreden met Normaal in een uitverkocht GelreDome
Derde foto (vlnr): de Amerikaanse zanger Preston Shannon, JdL + Hertog Jan, Fat Harry (van: The Fuzzy Licks) in Luxemburg, 2015
Onder (zichtbaar): Jan de Ligt, Joppe Bestevaar (baritonsaxofonist, België) en Normaal-bassist Winken Terhorst