Moderne muziekgeschiedenis
De dag dat, vlak na de Tweede Wereldoorlog, popmuziek voor het eerst uit radio’s de wereld over denderde kon niemand bevroeden dat deze verdacht harmonieuze uitwas van onaangepaste jongelingen met een doucheaversie enige decennia later zou behoren tot de moderne klassieke muziek met eeuwigheidswaarde.

Populaire muziek of kortweg popmuziek richtte zich niet zozeer op diversiteit; het behoorde lekker in het gehoor te liggen. Leerjongen Elvis, compleet met Hollandse manager Colonel (Tom) Parker, was het eerste popidool. Aldus ontstond een stevig fundament. Compleet met radio, tv, platenspelers en gespeeld op elektrische instrumenten groeide de populariteit van de populaire muziek tot de zoveelste macht.

Naast Elvis hoorde je Chuck Berry, Bo Didley, Buddy Holly en Jerry Lee Lewis. Daarna waaide het fenomeen over richting het perfide Albion en de Brit pop, vaak hoekiger en ruwer dan het zoetgevooisde Amerikaanse geluid, verliet speakers en vulde kamers, zalen en kelders. The Beatles en The Rolling Stones sprongen uit hun wieg en bouwden een reputatie op die ook vandaag-de-dag nog staat als een huis.

Waar muziek alleen, gepromoot vanuit de studio op radio en tv én op zwart vinyl massaal aangeschaft door in ons land als N.O.Z.E.M. of Nederlands Onderdaan Zonder Enige Moraal (*) aangeduide jongeling tekortschoot, daar ontsproten eind jaren 60 de eerste muziekfestivals aan geniale breinen. Denk aan Woodstock en koester Kralingen.

Maar goed. We zijn hier niet voor een stukje onvervalste algemene muziekgeschiedenis. Daar zijn encyclopedieën en professor Leo Blokhuis voor. Wij richten ons The Rolling Stones in het algemeen en Mick Taylor in het bijzonder.

The Rolling Stones | Exile on Main St.
Door alle medische hopfaldera zijn veel herinneringsconcerten aan ons voorbijgegaan. Zo hadden Jan Akkerman, Bert Heerink met de Bombita’s een Stones tour in gedachten. Die stierf in het harnas. In Vlaardingen zijn Jasper Robbemond en Jan den Boer zo snel niet uit het veld geslagen. Zij riepen zich met een keur aan lokale muzikanten uit tot The Herring Stones. Doel: Exile on Main Street (1972) op vrijdag 13 mei integraal op de planken van De Kroepoekfabriek brengen. Net als 25 jaar eerder in wijlen het Pandemonium aan de Zomerstraat.

Jasper Robbemond, zelf toetsenist en schatbewaarder van de meest op de plaat “weggedraaide” pianopartijen van achtereenvolgens Ian Stewart, Nicky Hopkins, Billy Preston en Dr John, heeft zich ten doel gesteld deze fantastische achtergrond nu eens op ware sterkte ten gehore te geven. Dat doet hij met in een in totaal vijftienkoppig gezelschap.

Mick Taylor
Gitarist Mick Taylor speelde van juni 1969 t/m december 1974 bij The Rolling Stones na deel te hebben uitgemaakt van John Mayall’s Blues Breakers. Hij had de ondankbare taak om de toen juist overleden Brian Jones op stel en sprong te vervangen. Dat deed hij met verve, maar een echte Stone werd de kalme Taylor nooit. Eind 1974 liet hij zich, innerlijk met de nodige genoegdoening en geruststelling, vervangen door Ron Wood.

Hoe het kwam is nog altijd een raadsel, maar Mick Taylor voelde zich senang als hij optrad op Terschelling. Toen enige jaren later in 2016 de liefde hem strikte en ontvoerde naar het noorden van Drenthe werd zijn tweede bakermat het 2.715 zielen tellende Diever. Het bracht enthousiasteling Jasper Robbemond ertoe begin april dit jaar op zoek te gaan naar Mick Taylor. Niet als stalker, maar om hem uit te nodigen voor de 13e mei.

Op zoek naar Mick Taylor
Vrijdagmiddag 8 april 2022 reden Jasper Robbemond en De Vlaardinger richting Diever. Een rustieke plek op de kaart. Gelegen in het hart van het Nationaal Park Drents-Friese Wold, binnen de gemeente Westerveld, waar het bekend staat als enk-, es- of brinkdorp. Niet ver van Wapse, Zorgvlied en Canada meldden we ons aan het eind van de middag in Hotel, hoe kan het ook anders: Brinkzicht.

Een charmante Ockje vroeg wat we kwamen doen. Wij, gepokte en gemazelde jongens van de grote stad, lieten ons niet direct van binnen bekijken en Jasper zei stoïcijns: ‘Drinken. Vooral veel drinken.’ Dat bleek, enige uren later, niet tegen dovemans oren gezegd en ver na middernacht rolden we moe maar voldaan (zoals dat heet, Hans de Booij) ons zalige bed in.

Ondanks het mooie voorjaarsweer zetten we ons na inchecken tussen de lokale bevolking aan de gezellige bar. De tap ging open en mondjesmaat soms dicht. Gesprekken volgden en na enige tijd, de sfeer groeide en vriendschappen werden gesloten, kwam de onvermijdelijke vraag: ‘Wat komen jullie hier doen?’ Een vraag die twee mannen altijd met enige reserve dienen te beantwoorden.

Jasper, blij dat de kop ervan af was, vertelde van zijn The Herring Stones-project en achter ons klonk het van: ‘Wat leuk. Wij komen ook uit Vlaardingen!’ Ze stelden zich voor als Gonny en Eduard en zelfs had Gonny ooit een blauwe maandag verkering gehad met Leo IJdo. Een de dag ervoor bij Kapper Karel geschoten foto maakte duidelijk dat de Nachtburgemeester in een halve eeuw niet veel was veranderd. Ons eten gooide roet in het gesprek en de ex-stadgenoten gingen huiswaarts. (**)

Maar ja. Mick Taylor. Naar hem waren we op zoek. Wie weleens in een dorpje buiten de Randstad is geweest, weet dat de gelederen gesloten blijven als het gaat om allerhande plattelandsgeheimen. Na Gonny en Eduard volgden aan de bar gesprekken en drankjes met Jan-Willem uit Rotterdam, die ook in Diever woonde met zijn Haagse vrouw. Daarnaast het volgende nationaal allochtone koppel: piloot Hans en zijn vrouw. Ook Randstedelingen. Dat schoot lekker op.

Maar och, hoe sterk is de kracht van de groepsgewijze drinker! Tijdens een van onze rookpauzes op een inmiddels zwaar duister terras propte iemand een briefje in de vrije hand van Jasper. Van geen kanten hebben we ooit kunnen zien wie dit stukje geografische huisvlijt heeft getekend en onderhands overhandigd. Maar blij waren we. Mick Taylor kon de borst natmaken. Het idee van een van ons om nog ver na het middernachtelijk uur op koffie- en uitnodigingsvisite bij de beste Stones-gitarist ooit te gaan werd door de ander een tikje onduidelijk toch uit het ietwat verhitte brein gepraat.

De morgen na de avond daarvoor. De zon was al enige tijd ter kimme gestegen. Het dorpje ontwaakt en na veel gehannes en wat technisch/praktisch heen-en-weer getelefoneer met het thuisfront stond er vers geurende koffie op de buitentafel. Daarna een rondje dorp met als hoogtepunt een tweetal croissants, koffiebroodjes en een fles Liever in Diever-babbelaar-drank.

Nog altijd geen spoor van Mick Taylor. Maar gewapend met het inderhaast getekende gekreukte plattegrondje in de hand wisten we zijn huis te vinden. Niet alleen te danken aan dit papieren kleinood en Jasper zijn voorland als chef-spoorzoeker van de Vlaardingse scouting sta je in een mini-enclave van zo’n 1.000 woningen op enig moment toch voor de goede deur.

We drentelden, de provincienaam hiermee eer aandoend, zenuwachtig wat voor de veronderstelde voordeur van Mick Taylor. Wat moesten we doen? Zomaar aanbellen? Als je het niet deed en zomaar weg zou rijden was de gehele Odyssee mislukt. We konden altijd nog zeggen dat we op zoek waren naar Ockje en dat we dachten dat ze hierzo woonde. We waren dicht bij de muzikale bron en rookten, juist uit het zicht, nog maar wat Zware van de Weduwe en een Gauloises Blonde Blauw.

We belden aan. Binnen het geluid van een dichtgeslagen deur. Boven een zachtjes “waaiend” gordijn terwijl het raam gesloten was. Er was leven. Maar ja, iemand die duidelijk op zijn privacy is gesteld die is niet op 10.00 uur wakker. Weleens een muzikant om die tijd vrolijk schoffelend in zijn tuin bezig gezien? Nou, wij ook niet. Toch was dit het goede huis.

Na nog enig geijsbeer de meegebrachte brief (in het Engels) met daarin de uitnodiging voor 13 mei en twee tickets om het allemaal wat officiëler te maken in de daarvoor bestemde brievenbus gedaan. Vanaf dat moment was de missie definitief gesloten. Maar was die ook geslaagd? Qua gezelligheid zeker en of Mick Taylor komt … 

The Herring Stones
Vocals | Mick Jagger
* Marton Suttorp * Jan Klapwijk * Ad van der Made * Ronald Utens * Ron Meerhof * Sander van Wasbeek * Johan Ommering *
Drums | Charlie Watts
* Jan van Nieuwenhuize *
Bas | Bill Wyman
* Agnes Bronswijk *
Guitar | Keith Richard | MickTaylor
* Wibo Broek * Kimmo de Reuver *
Keys | Nicky Hopkins & Ian Stewart
* Jasper Robbemond *
Harmonica | Mick Jagger
* Robin van Roon *
Sax | Bobby Keys
* Daan Roosenbrand *
Trumpet | Jim Price
* Siebe Herks *

The Herring Stones
De Kroepoekfabriek
Koningin Wilhelminahaven ZZ 2A
3134 KG Vlaardingen

Datum: vrijdag 13 mei 2022
Aanvang: 20.00 uur
Entree: €15,-

Bestellen: https://kroepoekfabriek.nl/agenda/the-rolling-stones-50-yrs-exile-on-main-st-tribute/

NOTEN
(*) NOZEM (1955) stond voor de destijds nieuwe jongere die, zelfbewust en vaak agressief, gekleed in spijkerbroek en leren jack, een vetkuif (in vorm gevet met Brillantine) onverschillig voor de snackbar doelloos rondhing op zijn bromfiets.

(**) Gonny en Eduard kochten nog diezelfde avond twee tickets voor de 13e mei. De missie was hiermee in de kern geslaagd.

Tekst & Fotografie
Peter Joore