Leen van Bree: 'Uit de vele hartverwarmende reacties van oud collega’s en studenten uit zijn vakgebied, de historische taalkunde, blijkt de enorme waardering voor wetenschapper, docent én mens Cor van Bree.

Vele boeken verschenen van zijn hand. Voor ondergetekende waren deze boeken meestal een soort hogere wiskunde. Soms wist hij me te raken. Met zijn opvatting “Het Nederlands in gevaar” vond hij ook mij aan zijn zij. Hij ergerde zich groen en geel aan de Engelstalige aankondigingen in de bussen van busmaatschappij Arriva in Leiden: “Next stop, City Hall” en klom in de pen om zijn ongenoegen kenbaar te maken. Hij haalde er de landelijke kranten mee. Er wordt nu ook weer in het Nederlands omgeroepen. Aan dit onderwerp heeft hij zelfs een boek gewijd.

In Leiden was hij actief lid van studenten kerkgemeenschap Ekklesia in de Hooglandsekerk, waar ook zijn afscheidsdienst werd gehouden. In de coronatijd werd onze hoogleraar ” taalmaatje” via deze genoemde kerkgemeente. Hij leerde daardoor Syriër Saer kennen waarmee een hechte vriendschap ontstond.

Wij als familie kenden oom Cor als de toegewijde familie man die nooit een verjaardag of feestdag oversloeg. Minder bekend waren wij met zijn leven als wetenschapper. Wel sprak hij, vanuit zijn achtergrond in de dialectiek, meermaals op bijeenkomsten van de historische vereniging van Vlaardingen over het “ Vlaardings”. Of het om een dialect ging of meer om een streektaal liet hij bedachtzaam in het midden. Wel sprak mijn oma, zijn moeder, knap Vlaardings. Altijd een H zeggen waar die niet hoorde en er één weglaten waar die bedoeld was.

Het verhaal gaat dat hij feilloos kon aangeven waar zijn studenten uit Nederland vandaan kwamen. Ze hoefden daar slechts enkele woorden voor te spreken en hij herkende de streek van afkomst.

Hij was Vlaardinger van geboorte. Geboren in 1932 op het van Schravendijkplein 74. Het gezin van leraar L.T. van Bree, zijn vader, bestond naast diens vrouw Helena van Bree-Noordhoek uit de zussen Jo, Annie, Lenie, broer Arij, Cor en jongste zus Tonnie. Met Tonnie belde hij - tot op zijn laatste vrijdag – nog iedere week na afloop van Twee voor twaalf om te kijken wie de meeste antwoorden goed had.

Naast al het bovenstaande stond Cor ook zeer bekend om zijn humor. Ik sluit graag af met een een anekdote waar zijn gevoel voor humor en passie voor taal samenkomen: Toen hij eens in een modewinkel naar zijn idee onheus werd bejegend gaf hij de verkoper het volgende te verstaan: “Ik dacht hier bij een modemagazijn te zijn binnen gestapt maar het blijkt gewoon een klerezaak.”

Cor van Bree koos zelf de woorden op zijn rouwkaart, enkele regels van een gedicht van R.M. Rilker. “Herr es ist Zeit. Der Sommer war sehr gross”. Vrijdag 11 april werd onze “oom Cor” in Vlaardingen op begraafplaats Emaus begraven bij zijn ouders.'

Tekst Im Memoriam
Leen van Bree