Door: Frank Maarleveld

Het water staat de horeca immers tot aan de lippen, en kroegtijgers zijn hun kooi meer dan zat. Soms moet er wat extra lucht in de maatschappij. En enig zicht op de inmiddels onzichtbare stip aan de coronahorizon.

Vlaardingen schreef met deze actie historie. Het was de enige gemeente waar het terrasleven werd gedoogd. De stinkstad van weleer zette zich eindelijk weer eens op de kaart. De Geuzen zouden trots zijn geweest. Immers, in deze kwade tijd met draconische vrijheidsbeperkende maatregelen was dit een gezellige verzetsdaad.

Borst vooruit. Neus in de lentebries. Zon in het gezicht. De buiten zittende gepaste massa was fier op de stad. Hoop gloorde aan de horizon. Zicht op het terugwinnen van de benodigde en node gemiste vrijheden zorgde voor een onvervalst vrijheidsgevoel.

Maar … wat schetste onze verbazing? Twee politiek georiënteerde partijen vonden het nodig om vragen te stellen aan de burgemeester betreffende zijn in het openbaar toegejuichte beslissing tot terrasgebruik. Zijn gedurfde beslissing om de noodlijdende horeca een gemeende hand toe te steken.

Het Algemeen Ouder Verbond (AOV) stelde de vragen vanuit bezorgdheid voor hun achterban. Een groep die voor een groot deel bestaat uit kwetsbare ouderen. Mensen die nu bijna een jaar opgesloten zitten in instellingen en die niet meer weten hoe jongeren eruitzien of hoe fysiek contact ook alweer aanvoelt.

De jongeren van gisteren zitten op dit moment liefst elf maanden achter hun tot tralies gelijkende geraniums. De gevangenis waar je zit als je misdaad bestaat uit ouder worden en niet langer op jezelf kunnen wonen. De eenzaamheid heeft naar verluid meer slachtoffers opgeleverd dan het vanuit de Oriënt opgerukte “Killer virus’’.

Of het AOV dit “dode hout” de vrijheid misgunt om heerlijk op een terras te genieten van de zon, met een hapje en een drankje binnen handbereik, is onduidelijk. Hoewel niet geheel wetenschappelijk bewezen is een vrolijk samenzijn op een schitterende dag gezonder dan in een te heet gestookt hok je leven nog eenmaal door te nemen. Het lijkt erop dat menig virus de buitenlucht schuwt als een muis een kat en een kat een hond.

Ook CU/SGP had vragen aan Eenhoorn. Je vraagt je af wat er te vragen valt als je geloofsovertuiging lotsbestemming hoog in het vaandel heeft. Ieder mens zal sterven, het feest was op een dinsdag en niet op de enige dag dat Kortjakje zich senang voelt.

Waar het AOV zich nog baseerde op het fysieke welzijn, daar kwamen de vragen van de CU/SGP als een donderslag bij heldere hemel. Misschien dat zij hun vragen voortaan in een brief kunnen doen en die binden aan een vlieger. Maar dan met een heel lang touw.

Gelukkig vond de meerderheid van Vlaardingen dat burgemeester Bas Eenhoorn het voordeel van alle twijfel verdient. Hij liet de stad proeven hoe lekker leven ook alweer kon zijn. Voor een standbeeld is dit misschien te weinig. Maar als er eentje komt, dan komt die op de Westhavenplaats. Op de plek waar ooit de Stadsomroeper stond.

Fotograaf: Helen van der Lans