VLAARDINGEN - Een stad is geen stad als er geen volwassen Joy Division is. Voor wie niet weet wat dit is hier een korte uitleg. De naam Joy Division, waar de Engelse band, met als zanger de legendarische Ian Curtis, naar is genoemd, komt uit het boek The House of Dolls van Karol Cetinsky en verwijst naar een plek in de naziconcentratiekampen waar gevangenen zich moesten prostitueren voor de machthebbers.
In Vlaardingen, waar zelfs de meest softe softpornowinkel binnen de kortste keren het loodje legt, heb je zo af-en-toe een seksinrichting die de Schelvispekelenclave kleur geeft. Niet zelden rood: zowel achter het venster als op de kaken van puriteinen. De gemeente, ook niet dol op zulke uitwassen, rolt ze tegen de vleselijke wens, althans voor wat een deel van het volk betreft, in na enig al-dan-niet anoniem bel-werk vervolgens op.
Seks in Vlaardingen is zeggen dat je rechts verfoeit, maar niet links stemt; dat je Mark Rutte een eikel vindt en gewoon je zakken vult; dat je klaagt over horecaprijzen en ieder weekeinde straallazarus de kroeg uit rolt.
Ondanks dat de gemeente, in samenwerking met de nodige wets- en andere handhavers, de ene na het andere seksinrichting sluit, zie je ze steeds meer op straat: de nieuwe hoeren. De nieuwe hoeren? Ja, de nieuwe hoeren. Straffeloos staan ze op vrijwel elke straathoek of op een vergeten pleintje mooi te zijn. De één groen als gras. De ander platinablond op het witte af. Maar altijd op zilverkleurige hooggehakte pumps met zwarte rubberzolen.
Hoe dit fenomeen kan existeren? Simpel. Je stapt erop af, man of vrouw, dat dondert niet, seks is hier sekse-loos, je maakt een afspraak en je springt voor- of achterop zo’n prostituee na digitaal je voorgenomen ritje te hebben afgerekend. Hoe weinig is er in alle eeuwen veranderd of het moest de manier van betalen zijn.
Waarman, die van feitencontrole houdt, pakte de auto en reed kalmpjes door de stad die nog altijd Vlaardingen heet. De geur van haring erbij fantaserend trof hij ze in alle wijken: de hoeren. Vanuit het centrum ging het naar oost. Vandaar naar west en toen onderlangs de rijksweg naar Holy. Wat bleek: geen wijk zat zonder. Op de meerderheid van de reeds gememoreerde straathoeken en vergeten pleintjes stonden ze er inderdaad. In groepsgrootte variërend van een enkeling tot aan ruim tien exemplaren. En altijd op de stoep of het trottoir, zoals de Fransen uit het land van amour zeggen. Het behoeft geen betoog hierop te mogen merken dat van de politie ieder spoor ontbrak. Geen bekeuring, geen arrest en geen gedwongen transport richting meest onbemand bureau. Dit, ondanks dat de meeste Vlaardingers zich er wild aan ergeren lijkt deze plaag zich almaar uit te breiden.
Waarman legde zijn willig oor te luisteren en met tranende ogen zag hij deze gezwellen groter worden omdat hier niet tegen opgetreden wordt. Hij hoorde dat ze tropische namen hadden als Check en Go. Daarop gaf hij gepast gas en kachelde naar huis en haard en kuste Waarvrouw teder bij het binnenkomen.
Tekst
Waarman