Hoe had ik het anders moeten doen(?)

Hans de Booij ouderwets gevoelig

Hoe had ik het anders moeten doen(?)

Iemand zei dit is Hans de Booij
Hij staat zo op het toneel
Koop jij een kaartje Theater de Schie
Ik zei: ‘Dat is goed’ en bestelde er twee
We kwamen aan in een sfeervolle zaal
En ik zei: ‘Het zit ons best mee’
Op de planken zat de zanger al klaar
En wij zongen blij: ‘Ok, ik zing met je mee’

Ach, Hans de Booij. Het begint al met zijn naam. Die rijmt op lichtekooi, verentooi, overnameoctrooi en vooral op mooi. Wie Hans de Booij kent weet dat zijn liedjes indringend zijn, je aan het denken zetten en lekker lang blijven hangen als geneurie in je hoofd. Wat te denken van zijn doorbraak: Een vrouw zoals jij. Wie zou dat niet willen zijn!

En dan die stem.

En later stonden we samen, zoals dat heet, heel erg blij en voldaan
Er zat bier in mijn fles en jij wijn: ‘Dit is te gek en nog een set lang te gaan’
En ik dacht: We zien je zo gelukkig weer terug
Ik dacht ik ga weer naar binnen en zing nog even door
Maar twee uur later was de koek op, zat hij in mijn hoofd

Hans de Booij is altijd zijn eigen gang gegaan. Hij werd een eigengereide geest genoemd, een onafhankelijk mens. Dat werd hem niet altijd en door iedereen in dank afgenomen. Maar trouw aan eigen principes stelde hij, na tijden van tegenslag, dat armoe hem juist rijk heeft gemaakt. Die geestelijke weelde is velen ontgaan.

Het succes louterde en bracht hem in hoeken en gaten waar hij soms niet wilde zijn. Begin jaren tachtig verschenen zijn platen met die sprekende, kenmerkende stem. Hij werd een idool, mogelijk tegen wil en dank.

Hans de Booij, het wordt niets zonder jou, Hans de Booij
Hans de Booij, het wordt niets zonder jou, Hans de Booij

Hans de Booij: ‘Na alle medische malheur valt het niet mee om, getooid met een sprankelend humeur, het theater binnen te stappen. Gedachteloos genieten van alle creatieve moois dat van de planken de zaal wordt ingezongen is niet van alle tijden.

Onbezorgd is ingeruild voor denken aan morgen en hoe de wereld dan weer zal zijn. Angst voor een virus en andere shit. Kom dan maar eens met een gedachten verzettend repertoire.’

Zo bleef ik twee uren zitten in trance
Ik was totaal van de kaart
Toen stond ik op moest niet denken maar doen
Want zonder hem was ik geen stuiver meer waard

Hans de Booij: ‘Ik zing in het theater tweeëntwintig liedjes. Een doordachte mix van oud en nieuw. Net als voorheen komen de teksten van uit mezelf. Ieder optreden is een persoonlijk gebeuren. Mijn nieuwe album, dat ook Hoe had ik het anders moeten doen? heet, is tweemaal uitgebracht. Net als de show zelf. Dit is feitelijk een reprise van wat eerder al is afgelast. Net als een fles cola, die je te vroeg opentrekt, gaat ook hier de ware kracht verloren. Verdampend in het grote Niets. Theater tussen wal en schip.’

Ik ging naar mijn platen op zoek naar zijn stem
En ik dacht: Ik zie hem straks weer terug
Ik ging zelfs hardop zingen in mezelf
En iemand zei: ‘Je zat uren met zijn platen in je handen met een lach

Hans de Booij: ‘Ik wacht met vraagtekens in mijn hersenpan gegrift de volgende persconferentie af. Stel dat theaters, bioscopen en wat al niet meer hun deuren opnieuw moeten sluiten. Het leed is niet te overzien.’

Hans de Booij, het wordt niets zonder jou, Hans de Booij
Hans de Booij, het wordt niets zonder jou, Hans de Booij

Hans de Booij: ‘Ik heb ook net een nieuw nummer uitgebracht. Dat heet: In de ogen van mijn moeder. Heel gevoelig en voor mij dichtbij. Want, wie durft vandaag de dag nog over zijn moeder te zingen! Dat soort gevoeligheid lijkt uit- en af te sterven. Het pluggen, ja dat moet, is van een nieuwe generatie. Dat gaat allemaal onpersoonlijk digitaal. Niks geen pondjes ter beschikking gestelde paling of enig ander culinair goed. De wereld is abstract en warmte ver te zoeken.’

Op donderdagavond zag ik hem weer
Hij stapte net van de tram
Hij was nog doorleefder dan de vorige keer
Ik riep zijn naam en trapte hard op de rem
Ik sprong de auto uit en greep hem vast
Hij stond stil en keek om
Hij keek me aan, maar was nauwelijks verrast
En ik zei: ‘Hé, waar moet je naartoe?’
Hij zei: ‘Naar Theatertje Schie’

Hans de Booij: ‘Ik ben zelf niet echt veranderd. Heb nog steeds dezelfde kapper en ook mijn kleren komen van dezelfde zaak. Verwacht van mij niet ineens iets of iemand anders: Hans de Booij is Hans de Booij. Dat zal altijd wel zo zijn.’

Ik bracht hem weg hij kocht een kaartje concert
En ik zei: ‘Ja, nu zijn we er met drie’
De lokettist gaf driemaal optreden af
En Hans de Booij keek even opzij
Ik zei: ‘We hebben je gevonden vandaag’
‘Laten je nooit meer alleen’
‘Al reis je door naar Paradiso of Luxor’
‘Al reis je door naar het einde van de wereld we gaan met je mee’

Han s de Booij: ‘Als deze theatertour, om wat voor reden ook, niets wordt dan rest mij een Plan B. Hierover ga ik je niets vertellen of het moet, stil en verstolen als een eerste kusje in een bos of open op een plein, in een lied gebakken zijn.

Vóór ik de setlist klaar had heb ik, digitaal, want door mijn chaotisch leven heb ik geen plaat meer van mezelf, al mijn liedjes weer gehoord. Daar werd ik soms wat stil van. Zo’n tweehonderd staan er in vinyl gegrift, iets meer nog liggen op de plank. Het werd na ampel luisteren een soort van dagboek van mijn volwassen jeugd. Voor mij geen politiek beladen nummers of liefde zonder hart. Wat ik zing heeft denkelijk een hoog Ramses Shaffy-gehalte.’

Hans de Booij, het wordt niets zonder jou, Hans de Booij
Hans de Booij, het wordt niets zonder jou, Hans de Booij

Hans de Booij: ‘Men verweet en verwijdt mij nogal eens het onafhankelijk denken. Nu ben ik dat vele malen liever dan het spreekwoordelijke makke schaap. Mijn leven kun je niet aan verdiende centen meten. Ik raak het allemaal net zo makkelijk weer kwijt.’

Mmm, Hans de Booij, het wordt niets zonder jou, Hans de Booij
Hans de Booij

Allemaal Hans de Booij. Ik zie een foto. Daarop een man met jekker, matrozen T-shirt, schipperspet en een gitaar. Om zijn nek een gouden hangertje waarop een Boeddha prijkt. Zijn gezicht? Daarop zie je zo, dat hij het nodige heeft beleefd. De glimlach sereen, met dat onderhuids gevoel zoals Leonardo da Vinci dat ooit exclusief voor Mona Lisa leek te hebben gereserveerd, staat hem beter en is de vleesgeworden voorpui van emotionele, gevoelige en dondersaardige man.

Of het hierna nog eens gaat gebeuren, optreden in Schiedam of waar dan ook, weet niemand. Hans de Booij is niet van de lange plannen. Hij is de artiest van het moment. Noem het vrijheid of een vermoeden daarvan. Het is zijn emotionele hinkstapsprong van een man die nog altijd veelal logeert bij zichzelf. De plaats waar hij steeds beter thuis is.

Hans de Booij
Hoe had ik het anders moeten doen?