Een keurig heer zette zich naast Waarman op een terras in de zon van het door Ierse horeca gedomineerde Vlaardingen. Hij zei: ‘Goeiendag.’ En: ‘Mag ik u iets te drinken aanbieden?’ Dat mocht en de trouwe Waarman fans (en dat zijn er nogal wat) weten dit allang.
‘Ik las enige weken terug een triest verhaal in het NRC. Dat ging over de grafkist die Vlaardingen heet. Een pagina’s lange tirade waar geen woord van geloven bleek. Helaas. Nu ben ik een Waarman adept van origine. Al sinds de start van De Vlaardinger (1 juni 2010, red.) volg ik de digikrant op de voet. Het mag dan soms bescheiden zijn qua leesdichtheid, het waarheidsgehalte is zeer hoog, alle kritiek terecht en de literaire amusementswaarde van het allergrootste goed. Over het algemeen is dat op een na laatste niet echt een mediading waarop je kunt bouwen. De waarheid is als lego: speelgoed waar je alles van maken kunt.
Maar goed. De NRC. De journalist van dienst is met een fijne stofkam door de stad gekuierd en heeft niet alleen het beton en alle baksteen, maar zeker ook en dik terecht het stadsbestuur gefileerd tot er geen graat meer viel te bekennen. Het zou om te lachen zijn als het niet tot huilen leidde.
Vlaardingen bruist, lees je weleens. Ze zijn echter het tweede deel van die zin vergeten: waar het eens heeft gelachen. Een waardeloze kreet en inhoudsloos bovendien. Spa rood bruist ook en is niet te zuipen. Daarbij is iets dat bruist altijd van korte duur: binnen de kortste keren is alle koolzuur verdwenen en rest de drinker in spe slechts lauwe cola o.i.d. Krachteloos als het bestuur zelf.’
Een lieftallige deerne bracht twee Jupiler en twee ijskoude korenwijn. De damp sloeg eraf als bij een stoomstrijkijzer waarmee een overhemd van vouwen wordt voorzien.
‘Weet u wat het is,’ ging de heer in kwestie verder, ‘en ik heb dat niet geheel van mezelf, maar deel de uitdrukking met de Netflix-serie Borgen: Daarin sprak iemand de volgende woorden: “Alleen roofdieren blijven aan de politieke top.” Nu begrijpt iedereen direct waarom het Vlaardings stadsbestuur zo’n aangelengd zwak doorgangshuis is. De laatste twee die dit oerinstinct bezaten waren Hans Versluijs/Versluys en Cees Oosterom. Die kon je schoppen, die kon je slaan, die kon je kopje onder duwen zolang je wilde; maar ze kwamen telkens weer bovendrijven. De heren overleefden moeiteloos iedere crisis waarbij Versluijs/Versluys er zelfs in slaagde nooit openbaar in het gedrang te komen. De Kunst van Politiek Bedrijven, zoals het tweede boek van Sun Tzu heet, zou door hem geschreven kunnen zijn.’
Nogmaals bestelde hij twee Jupiler en evenzovele ijskoude korenwijn. Ze smaakten best op dit zonovergoten terras. De heer van stand ging onverdroten verder: ‘Kijk. Politiek is een slim instituut waar geen mensenhand of enig ander lichaamsdeel invloed op kan uitoefenen. Ga maar na: Wethouder Eén doet wat de raad hem/haar heeft opgedragen, wethouder Twee voert dit veelal uit. Meest iemand van een politieke tegengestelde kleur. Die heeft daar dus niet veel mee, maar is gebonden aan alle conventies en eerder geplaatste handtekeningen. Tegen de tijd dat Twee werkelijk eigen beleid wil voeren is ook die de vergetelheid ingestemd. Snap je?’
Waarman snapte dit als geen ander en gaf een rondje als dank voor alle info. Hier zou weleens een column in komkommertijd uit kunnen rollen. Mogelijk die dag nog.