Altijd onverwacht dwarrelt er eens in de zoveel tijd een ongeadresseerd papierwerkje vanuit de horizontale brievenbus richting platgetreden kokosmat. Door geen regelmaat gehinderd komt dit circa twintig pagina’s (wel altijd een even aantal, dat is een papieren wet en met een glossy hart) tellende curieus A5-formaat altijd als geroepen. Zeker in deze tijd, waarin vermolmd nieuws de schijntoon voert, een literaire oase in leesland.
Telkens weer een grappige maar slordig ogende (waar wel veel en diep over is nagedacht) opeenstapeling van weetjes en informatie waarvan je soms niet wist dat het überhaupt een weetje of sec informatie was. Daarom spring ik altijd, hoewel dus onregelmatig, verheugd op uit mijn lederen luie zetel (bij ons thuis geen politiek pluche) als mijn vrouw, die altijd warme, tedere wederhelft, uit de gang komt aangerend met in haar geheven linkerhand (je mocht eens denken dat ze rechts Duits van origine was) de ZwartWitte. Het in 1996 aan het verrassend brein van stadscribent Peter de Jong ontsproten literaire kindje; steeds gevoed met zijn onmiskenbaar Vlaardings DNA.
Soms en als ik hem, of hen (ik ben namelijk niet de enige met een altijd warme, tedere wederhelft) zie, zegt Peter: ‘Welk huisnummer woon je ook alweer? Ik vergeet het altijd.’ Toch krijg ik, vaker laat dan vroeg, maar nimmer ná uitgave van de volgende editie, vrijwel altijd de ZwartWitte weer in handen.
Vóór mij ligt er eentje waarop staat: 27e jaargang-nr. 1-7 januari 2023. Ik koppensnel nog maar eens: Stop de pers! 520 nummers lokaal wereldnieuws aan de Waterweg voorbijgegaan? Dan: IKV nieuwjaarsreceptie: Delta Hotel warm bed. Gemeentelijk nieuwjaarsreceptie: glad ijs. Om (op diezelfde voorpagina) te eindigen met: Opgestaan plaats vergaan. Stamtafelen in Café de Waal. Blijf zitten waar je zit en Vlaardingen verandert niet.
Zeg nu zelf: dan begin je toch direct met lezen!
Als altijd is de ZwartWitte nieuwswaardig met een literair, kritisch randje en niet van humor gespeend. De ZwartWitte, kortom, moet blijven bestaan. Zeker zolang als Peter leeft. Gelukkig zijn er sponsors die telkens weer een nieuwe versie mogelijk maken. Dat zijn bijdragen van bedrijven met mensen die visie hebben en oog voor creatieve uniciteit. Ik zie Peter als de lokale Julius Vischjager, een rariteit die we moeten koesteren.
Julius Vischjager? Ik hoor het de lezer denken. Voor eenmaal zal ik jullie iets uit de doeken doen: deze Amsterdammer, die 83-jaren werd was naast pianist en paljas bovenal journalist, hoofdredacteur, fotograaf en uitgever van zijn The Daily Invisible. Voor zover bekend de enige handgeschreven krant ter wereld. Vischjager presenteerde zich aanvankelijk als kabouter, een protestbeweging die tussen 1969 en 1974 de vaderlandse gemoederen op meest prettige wijze bezighield.
En altijd als ik Peter (die ik vanaf heden Nieuwschjager noem) zie, meest als luidruchtig omroeper in de nanacht annex voormorgen, terwijl er een kudde kleurrijke wandelaars trappelend van ongeduld zijn woorden weegt als waren het trossen diamanten, ben ik blij dat hij de grauwe industriestad, waarin overigens het gehalte van deze arbeidzame tak alsmaar schrijnender en zeldzamer wordt, weer een beetje kleur weet te geven.
Daarom hierbij een oproep aan bedrijven en rijke medeburgers: ‘Stort een kleine bijdrage in het ZwartWitte-fonds.’
Dit hartstochtelijk schrijven is van een literaire medestander, die wel hoopt nu eens geplaatst te mogen worden in de ZwartWitte. Of moet ik eerst storten dan?
Noot
Als er iemand is die Peter wil vertellen dat deze column aan hem is gewijd en geplaatst ... Hij is nogal tamelijk een zelfbenoemd digibeet en Waarman kan zo snel zijn adres noch e-mailadres (dat wel!) vinden.
Tekst
Waarman
Fotografie
Caroline Antonio