Waarman kuierde doelloos door Vlaardingen toen hij een gesprek hoorde tussen een ietwat haveloos geklede vijftiger en een vlotte meid met blos op de wangen. ‘Zelf neem ik geen vaccinatie,’ zei zij. ‘Waar ik woon heb je geen neo-NSB’ers en iedereen blijft gelijk. Mondkapje en vaccin of niet.’
‘Wacht maar,’ zei de haveloze. ‘Op een nacht word je wakker en jaagt een geüniformeerde met een masker tegen je zin een naald in je bovenarm.’
‘Geen denken aan!’ zei de vlotte meid. ‘Bij ons gebeurt zoiets niet.’
Waarman zette zich neer op een met kleine kleurige steentjes bezette stenen bank en zette zijn oren scherp aan de wind.
‘Jij bent ook onderdeel van dit calvinistische landje,’ zei de haveloze. ‘De maatschappij zit vol medische maniakken en grootgeldverdieners die zich gedragen als rupsjes nooit genoeg. Die hersenloze fanatici zitten overal, zei hij. Van noord tot zuid en van oost tot west. Ze opereren met zijn tweeën. Een enkele keer is het een bende. Ze klimmen je slaapkamer in en snoeren je vast. Dan gaat zonder pardon de naald erin, want ze worden per prik betaald. Soort van BOA-systeem en je man of vriend houden ze onder schot met een Walther P99Q … een politiewapen.’
‘Tjesis,’ zei de meid. ‘Zijn ze gek geworden!’
‘Het is nog nergens uit de klauwen gegierd,’ zei de haveloze. ‘Dat komt omdat de regering, samen met een deel van de pers, alles onder het tapijt veegt. Ik sprak pas iemand met insomnia. Die hoorde gerommel in de tuin van de buren en zag vier geüniformeerde gasten het huis insluipen. Gelijk belde hij de politie, maar die zeiden dat dit niet kon en kwamen ook niet opdagen.’
‘En de buren?’ vroeg de meid.
‘Nog diezelfde nacht stond er een verhuiswagen zonder reclame of kentekenplaat. Daar werd in hoog tempo de gehele huisraad ingeladen. Toen hij ’s ochtends voor de vorm een kopje suiker wilde lenen, om poolshoogte te nemen, bleek er een compleet ander gezin te wonen. Die deden hartelijk en alsof ze hem kenden en er al jaren woonden. Heb je Het Huis der Onbekenden weleens gelezen? Die roman van Jos Vandeloo …?’
De meid knikte apathische met het hoofd: ‘Dat die man thuiskomt en zijn gezin uit hem onbekende mensen bestaat! Ja, dat ken ik.’
‘Nou, zoiets dus.’
Waarman had genoeg gehoord, stond op en liep verder met treiterige tred door zijn woonstee. De Schelvispekelenclave leek omgetoverd tot het kwaadaardige broertje van Nergenshuizen. Achter hem slofte de haveloze. Die siste van tussen zijn tanden dat hij wel doorhad dat Waarman hun dialoog had afgeluisterd, maar dat hem dit niet kon bommen omdat de columnist betrouwbaar was en dat zijn artikel misschien de spiraal, dit cordon sanitaire zou kunnen doorsnijden en dit etterend gezwel zou verwijderen. Iets wat verder niemand kon.