Als je iets maakt wil je toch dat het gezien wordt. Zelfs wanneer je, zoals ik, in wezen meer 
maker dan artiest bent. Dat maakte corona moeilijk; het was werken in het luchtledige. Zonder  einddoel, zonder deadline, zonder dat er iets terugkomt op wat je maakt. Ik ben er redelijk goed doorheen gekomen. Ergens vond ik het ook wel prettig: niet dat podium op hoeven, niet dat lichaam hoeven tonen, niet voor de leeuwen. En toch was het niks.

Ik heb het allemaal gemist: de zalen met publiek dat naast elkaar zit, waardoor er echt iets 
gezamenlijks kan ontstaan. De mensen in het publiek die hardop ‘ja’ zeggen als ze iets 
herkennen. De vrijwillige medewerkers van het theater die met de beste bedoelingen 1 minuut voordat je op moet komen vragen of je misschien ook iets wil drinken in de pauze (die er niet is), maar die ook o zo onmisbaar zijn in onze sector.

En na de voorstelling de foyer in. Altijd een beetje ongemakkelijk, want hoe moet dat eigenlijk? Je loopt tussen de mensen door, maakt geen opzichtig oogcontact (want dat lijkt op vissen naar complimentjes), maar je wilt ze wel het gevoel geven dat iets zeggen mág. En dan wat drinken aan de bar. Doen alsof je druk bent op je telefoon terwijl je het ondertussen met je rug voelt als er iemand achter je staat die je eigenlijk wil aanspreken, maar twijfelt.

Ik heb ook zulk leuk publiek. Van die fijne mede-tobbers mét zelfspot. Want als er geen 
zelfspot was, hoe hadden we het leven dan moeten doen? En het reizen, zelfs het reizen. Op de heenweg in de trein zitten met al wat lichte optreedspanning, een beetje overdenken wat je vanavond gaat doen, ook al weet je dat eigenlijk al. Ondertussen ook andere dingen proberen te doen maar daar steeds minder focus voor hebben. Het hangen in het theater, het zit tussen voorbereiden, zenuwachtig worden, soundchecken en eten in. Eigenlijk doe je het allemaal een beetje tegelijk.

Het terugrijden, dat is misschien het enige dat ik niet gemist heb. Hoewel ik tijdens de lockdown toch warme gevoelens kreeg als ik ‘Gute nacht Freunde’ op radio 1 hoorde, het intro van Met het Oog op morgen, wat ik altijd luister op de terugweg met mijn technicus in de auto. Op het moment zelf vind ik het altijd te lang duren, achteraf en in coronatijd romantiseer ik het graag.

Op mijn vijftiende wist ik al: ik ga later mijn droombaan vinden. Ik hoef geen kinderen, werk is hét voor mij. Ik wil iets doen wat ik ook zou doen als ik er geen geld voor zou krijgen, riep ik altijd. Tijdens de eerste lockdown was dit daadwerkelijk het geval, toen kreeg ik na één maand al geen Tozo meer. En toch deed ik niets liever dan doorschrijven aan mijn voorstelling, desnoods in het luchtledige. Dus nu weet ik het zeker: Dit is mijn droombaan. Zelfs tijdens corona was dit ‘m.

Dit is het nou van Janneke de Bijl is woensdag 1 februari 2023 om 20.15 uur te zien in het 
Wennekerpand. Toegang is € 19,00 per persoon. Reserveren kan via de website van Theater 
aan de Schie; theateraandeschie.nl.