Van Candy werd stiekem gezegd en soms gevreesd dat ze slachtoffer zou worden van deze wet. Immers: het begin van haar carrière leek op een aardse sterrenhemel die geen weet had van zwaartekracht of andere natuurkundige fenomenen. Net aan rijp voor rijlessen speelde ze met Madonna in De Kuip; op de saxofoon welteverstaan. Daarna volgden Prince en Dave Stewart van de Euritmics (waarmee ze een hit scoorde: Lily was here, titeltrack uit de film De kassière). En ook was er nog een samenwerking met Van Morrison.

Nog altijd niet volwassen (voor de wet; een andere dan hierboven beschreven) een gastoptreden bij Pink Floyd. Hierin scheurde haar sax glanzende diamanten en geld aan barrels. Daarna daalden haar frêle en immer hooggehakte voeten op aarde en in de Hollandse klei neer. Ze zocht en vond Laaglandse zangeressen, speelde veelvuldig met vader Hans en was alweer aan het toeren nog voor thuis de vaat droog, de ramen vuil en de vuilniszak rijp was om te worden weggemikt.

Tussen alle reislustige internationaliteiten door maakte Candy vijftien albums, was veelvuldig op televisie te zien, kreeg verkering met Thom Hofman en werd gekoesterd als de ideale schoondochter. Kortom: Candy is, net als pappa Hans, een echte Dulfer. Altijd in de weer. De blik gericht op morgen. Nieuwe avonturen. Steevast als de gewaardeerde moederkloek die haar kiekens allen lief heeft omgordt zij zich op het podium liefst met een dynamische mix van aanstormende talenten en rocksolid-muzikanten die nog altijd lol hebben in om het even welk optreden ook. Een muzikaal feest dat ze in Theater aan de Schie met grote stelligheid weer op het podium zal toveren.

We stelden Candy twee handjes vragen. Dit, omdat ook Schiedam e.o. recht heeft op wat haar nog altijd beweegt. Én omdat ze graag iets van haarzelf wil ventileren.

Neem jij ook altijd je sax mee naar toilet?
Gadver! Haha daar niet. Maar verder wel bijna overal, hij zal maar gestolen worden. Ik speel nu al jaren op de Free Wind. Dat is een sax die nieuw gemaakt wordt. Dus in theorie zou je dan zo weer een nieuwe kunnen kopen, wat bij mijn vorige sax, een antieke Mark IV Selmer, ondenkbaar is. Maar aan deze sax ben ik ook alweer zo verknocht dat ik denk dat hij toch uniek is en onvervangbaar.

Jazz of funk?
Dan kies ik jazz, want jazz is overkoepelend en kan ook funk in zich hebben, maar andersom niet. Jazz is vrijheid, vernieuwing en buiten de lijnen kleuren, en ook al ben ik niet zo’n enorme vernieuwer, ik wil wel die vrijheid hebben.

Je speelt bijna een halve eeuw sax. Al toe aan een ander instrument?
Haha, als ik heel veel vrije tijd zou hebben, zou ik drummer willen worden, maar dat zit er voorlopig niet in.

Nog altijd emotioneel als je je sax in je handen aan de lippen houdt?
Nee, emotioneel word ik pas als ik iets voor iemand speel, of met iemand in gedachten.

Heeft je sax een naam? Zo ja, hoe luidt die?
Hij (of zij), heet officieel de Louise. Want mijn sax was het prototype van de serie, en gegraveerd door Henk Schiffmacher, de beroemde tattoo koning, en Louise is zijn vrouw.

Wat heb je geleerd van de coronaperiode? Heeft die je gelouterd, ben je tot andere inzichten gekomen of …?
Ik leef altijd al heel bewust van het eindige. En creatief zijn in tijden van onrust of rampspoed ging me ook goed af, maar ik ben wel teleurgesteld over het gebrek aan saamhorigheid in de muziek en kunstwereld, en de totale minachting van deze regering voor onze sector.

Heb je ooit weleens gedacht “Wat moet ik als ik geen sax meer kan spelen?”
Dat dacht ik constant tijdens corona. Saxofonisten moesten namelijk, vanwege de enorme spuugproductie die bij deze sport komt kijken, liefst acht meter afstand van iedereen houden in plaats van de gebruikelijke 1,5.

Dus ben ik meteen maar een radioprogramma gestart bij Sublime en heb ik nog allemaal dingen gedaan zoals een theatertour, een nieuw album gemaakt en online dingen waardoor ik toch bezig bleef of genoeg ruimte om me heen had. Uiteindelijk was dat ook prima, maar mijn hart huilde.

Je hebt muzikaal een tamelijk herkenbaar oeuvre. Nooit eens zin om een geheel andere richting uit te proberen? Denk aan: Rammstein und Candy. Of bewaar je dat voor thuis?
Als ik daar behoefte aan heb zal ik dat meteen doen, maar dan moet ik dat ook echt voelen. Ik heb genoeg bijzondere dingen gedaan, op dat gebied: samengewerkt met diverse Dj’s, Living Colour, Pink Floyd, the Wailers, Herman Brood, etc.
   Dat was allemaal niet meteen mijn eigen stijl maar wel te gek om te doen. Ik heb trouwens ook nog een eigen jazzband met Harry Emmery en Jan van Duikeren.

Ik kan me zo voorstellen dat werken en pret maken bij jou parallel lopen als het gaat om musiceren.
Zeker! Als dat niet meer zo is, is het tijd om iets nieuws te proberen.

Je hebt een trouwe club mensen (muzikanten, crew, ouders) om je heen. Zou je zonder dat reizende huiskamergevoel kunnen?
Nee, ik vind dat het mooiste wat er is. Ik geniet van het groepsgevoel. Samen ervaringen delen en ik wil elke dag hard lachen en te gekke muziek maken. En dat doe ik liever met een groep mensen die ik ken en vertrouw.

Ervan uitgaande dat je een rijbewijs hebt: welke auto zou je nooit van je vader hebben gekocht?
Een Opel Kadett of een Manta.

Zijn er nog na te jagen muzikale Candy-dromen?
Honderden, maar kunnen blijven doen wat ik nu doe, is eigenlijk ook een droom van mij.

Waar denk je aan als je naar Schiedam moet voor een optreden?
Aan jenever, natte cake en mijn goede vriend Jan van Duikeren, want die is daar geboren!

Theater aan de Schie of Paradiso?
Tja, moet ik eerlijk zijn? Misschien toch Paradiso want dat is natuurlijk mijn Hometown, maar … kiezen tussen alleen maar daar spelen of door heel Nederland, dan kies ik meteen voor het laatste.

Wil je iets van je setlist delen met het publiek?
Ja, een tipje van de sluier: Partyman, Have I told you lately en een ode aan Rosa King.

Theater aan de Schie
Stadserf 1
3112 DZ Schiedam

Telefoon: 010-2 467 467
E-mail reserveren: kassa@theateraandeschie.nl
Website: www.theateraandeschie.nl

Candy Dulfer
More Sax, Candy & Rock-‘N-Roll
Datum: vrijdag 31 maart
Aanvang: 20.15 uur
Entree: € 29,50

Website: www.candydulfer.nl

Tekst
Peter Joore

Fotografie
Nikkie Born Visuals