De wedstrijd had meer weg van een waterballetderby. Met Pluvius in topvorm verschool het publiek zich op de tribune. In afwachting van een nieuwe strijd om kostbare punten. Dit was meer een weertje passend bij een potje rugby. Het was vooral de vraag wat op deze zompige grasmat de doorslag zou geven: spierballenvoetbal van de gasten uit West of de voetballende bagage van de degradant uit de 2e klasse.

Met een 3-0 zege zullen de thuissupporters concluderen dat dit duel een “appeltje, eitje” was. Voor supporters met een zwart-wit hart rest vooral frustratie. Tot 20 minuten voor tijd nog 0-0 op het scorebord. C.W.O. had een optisch veldoverwicht, maar wist nauwelijks tot uitgespeelde kansen te komen. Tegelijkertijd gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat het gebrek aan stootkracht bij D.V.O.’32 wederom in het oog sprong.

Na een dubbele aanvallende wissel wist C.W.O. de druk op te voeren. Het elftal van trainer Benjamin van der Zwan was echter niet van plan zich zonder slag of stoot gewonnen te geven. Ware het niet dat scheidsrechter Oosterlaken besloot een handje te helpen. Met een uiterst goedkoop gegeven penalty drukte hij een even dubieus als beslissend stempel op de wedstrijd. Was hij geïnspireerd geraakt door de intocht van Sinterklaas? Wat bezielde hem om C.W.O. voor vermeend hands een strafschop cadeau te doen? Het valt de thuisclub niet kwalijk te nemen om dit presentje uit te pakken en zich nadien naar een geflatteerde 3-0 zege te counteren. Na afloop bleef de “wat als”-vraag als een kater hangen. Eentje die groter was dan het grijze wolkendek boven het westelijke hoofd.

Tekst
Ronald van Meijeren