We hebben pas en speciaal voor deze gelegenheid, die achterlijke avondklok dus, een hond gekocht. Anders zit je maar de hele dag aan huis gebakken. Door het goede nieuws van intrekking van de avondklok heeft mijn man gisteren, voor hij ging werken, nog even die stoepenschijter in de Broekpolder aan een boom vastgezet.
   Belt ‘ie in de loop van de middag op en zegt: ‘Zal ik Spike maar loshalen. De avondklok is tot vrijdag in ieder geval weer van kracht en ik wil er straks toch eventjes uit.’ Hij weer naar die opgespoten polder. Wat denk je? Spike gejat. Zelfs z’n riem hadden ze meegenomen. Die ploerten.
   Bart, dat is mijn man dus, weer bellen: ‘Hé, schatje. Zal ik maar een nieuwe Labradoedel kopen? Anders zitten we weer de godganse dag en avond binnen.’
   Ik reageer met: ‘Tsja, het asiel heeft geen zin. Want die Labradoedels zijn net nieuw en bij het asiel hebben ze alleen maar tweedehandsjes. Doe je trouwens wel eerst aangifte op het politiebureau dat ze Spike zomaar hebben gejat? Wel doen, ja. Direct, want anders is het bureau op slot. Politieagenten zijn ook ambtenaren, tenslotte en zijn ook graag voor de avondklok thuis.’

Inmiddels stond Waarman bij de kassa en rekende af. Hij knikte nog even ogenschijnlijk vriendelijk naar de hersenloze Hollandse Bergen en repte zich, met boodschappen, de grootgrutter uit. Die Bart had beter die teef aan een boom gebonden dan zo’n onschuldig beestje, en wat was hij blij met die 6 haringen.

'Oh, ja.' Hij hoorde haar in de verte nog brullen. 'En wat denk je van die ene vriend, vriendin of dat familielid dat je maar op bezoek mag hebben. Waanzin, toch? Op tv zie je bij elk praatprogramma weet ik hoeveel gasten zitten. Dat is toch ook visite! Zo klein is ons huisje nou ook weer niet, dat je met twee gasten niet op 1,5 meter kan zitten. Gek zijn ze, die politici.'

Waarman was blij dat hij de uitgang had bereikt.